Władysław Jamontt

---

Życiorys

Rodzina

Władysław Jamontt był przedstawicielem rodziny o wybitnych tradycjach prawniczych. Jego ojcem był Janusz Jamontt, należący do herbu Pobóg, który pełnił funkcję profesora prawa oraz sędziego w Sądzie Najwyższym. Jego matka, Róża de La Tour (1879–1968), stanowiła ważny element jego życia rodzinnego. Władysław miał także siostrę Helenę, z którą dzielił nie tylko nazwisko, ale zapewne również wiele wspomnień z dzieciństwa.

Wykształcenie

W dzieciństwie uczęszczał do Szkoły Mazowieckiej mieszczącej się w Warszawie, gdzie był w stanie osiągnąć świadectwo dojrzałości. W latach 1932-1937 podejmował studia na Wydziale Prawa Uniwersytecie Warszawskim, gdzie rozwijał swoje zainteresowanie prawem. W 1933 roku zmagał się z konsekwencjami swojego zaangażowania w działania polityczne, co zaowocowało rocznym zawieszeniem spowodowanym rozwieszaniem plakatów krytykujących Antoniego Sujkowskiego. Dodatkowo, jego przynależność do Obozu Narodowo-Radykalnego (ONR) również przyczyniła się do problemów, choć sprawa dyscyplinarna została umorzona. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1947 roku, podjął kolejne studia doktoranckie, które jednak zostały brutalnie przerwane aresztowaniem w 1949 roku.

Działalność polityczna

Początkowo Władysław Jamontt angażował się w aktywność Młodzieży Wszechpolskiej, a jego dalsze działanie obejmowało także Obóz Narodowo-Radykalny (ONR). W 1935 roku przystąpił do Ruchu Narodowo-Radykalnego (RNR). Jego działalność polityczna nie przebiegała bez zakłóceń; w maju i czerwcu 1934 roku został aresztowany na miesiąc po incydencie z bojówką Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS).

II wojna światowa

Jamontt był jednym z założycieli tajnej organizacji „Pobudka”, która zrzeszała przedwojennych falangistów. Posiadał również przygotowanie wojskowe, uczestnicząc w latach 1931–1932 w kursie podchorążych piechoty, który odbył się w Śremie. Po zintegrowaniu tej formacji z ZWZ w 1943 roku, pełnił funkcję oficera kontrwywiadu.

Według Andrzeja Kunerta, mógł być zaangażowany w zamach na Jerzego Makowieckiego i Ludwika Widerszala. W trakcie powstania warszawskiego, walczył na Mokotowie, w jednostce saperów pułku „Baszta”. Po upadku miasta, opuścił je razem z cywilną ludnością.

Losy powojenne

Po aresztowaniu 5 lutego 1949 roku, został skazany 13 września 1951 roku na karę śmierci, która to jednak została później zamieniona na dożywocie. Dzięki amnestii opuścił zakład karny 15 czerwca 1956 roku. Ostatecznie został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze IIB 28-4-1.

---

Oceń: Władysław Jamontt

---