Edmund Pszczółkowski

Polityka i administracja

Edmund Pszczółkowski jest postacią, która znacząco wpisała się w historię Polski, łącząc w sobie role ekonomisty, generała brygady oraz polityka. Urodził się 25 października 1904 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył w tym samym mieście 3 stycznia 1997 roku.

W trakcie swojej kariery politycznej pełnił wiele ważnych funkcji. Był poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz do Sejmu Ustawodawczego, a także reprezentował swój okręg w Sejmie PRL I, II oraz III kadencji. W latach 1954–1956 zajmował stanowisko ministra rolnictwa, gdzie miał istotny wpływ na kształt polskiej polityki agrarnej.

W roku 1956 objął funkcję przewodniczącego Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów, co pokazało jego zaangażowanie w kwestie związane z bezpieczeństwem i stabilnością państwa.

Życiorys

Edmund Pszczółkowski był synem Józefa oraz Janiny. W latach 1924–1927 kształcił się w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Jego działalność polityczna rozpoczęła się w 1924 roku, kiedy to przystąpił do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W kolejnych latach, od 1926 do 1930, był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a w latach trzydziestych związał się z Komunistyczną Partią Polski, gdzie pełnił rolę sekretarza komitetów w Radomiu oraz Pruszkowie-Grodzisku. W wyniku swojej aktywności politycznej, w latach 1936–1939 został osadzony w areszcie.

Począwszy od 1923 do 1928 roku, pracował jako urzędnik u notariusza w Warszawie. Następnie, aż do 1930 roku, piastował stanowisko lustratora w „Społem”, kontynuując karierę jako kierownik spółdzielni „Naprzód” do 1932 roku, a później ponownie jako buchalter w Fabryce Kabli w Ożarowie aż do 1936 roku. Po wybuchu II wojny światowej i inwazji III Rzeszy oraz ZSRR na Polskę, od września 1939 roku znalazł się we Lwowie, w strefie okupacji sowieckiej. Tam do 1941 roku pracował jako buchalter w Truście Solnym.

Po ataku Niemiec na ZSRR, został ewakuowany i działał w batalionach pracy z siedzibą w Czelabińsku. Od 1943 roku włączył się do Związku Patriotów Polskich. W lipcu 1943 roku objął stanowisko oficera bez stopnia w korpusie polityczno-wychowawczym 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, gdzie brał udział w bitwie pod Lenino. Od stycznia do maja 1944 roku pełnił funkcję instruktora w oddziale polityczno-wychowawczym 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Został także zastępcą dowódcy 8 Pułku Piechoty ds. polityczno-wychowawczych, a jego udział w walkach obejmował m.in. starcia pod Warką oraz zdobycie Pragi we wrześniu 1944 roku.

11 września 1944 roku został powołany na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Armii Wojska Polskiego ds. polityczno-wychowawczych i awansował do stopnia podpułkownika, a w kwietniu 1945 roku stał się pułkownikiem. Brał czynny udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej w miesiącu kwietniu 1945.

Od połowy lat 40. przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 roku stał się członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W Komitecie Centralnym PZPR pełnił szereg ważnych ról, w tym zastępcę kierownika (1950) oraz kierownika Wydziału Rolnego (1950–1952, 1957–1963). Został także zastępcą członka (1948–1953) oraz członkiem (1953–1968) KC, a do 1954 roku był także członkiem sekretariatu biura organizacyjnego KC.

W latach 1944–1965 pełnił mandat poselski, zasiadając w Krajowej Radzie Narodowej, gdzie sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Wojskowej, a także w Sejmie Ustawodawczym oraz na Sejmie PRL w I, II i III kadencji. Funkcję ministra rolnictwa w rządzie Józefa Cyrankiewicza piastował od 18 marca 1954 do 30 marca 1956. Przez krótki okres, od 30 marca 1956 do 28 listopada 1956, pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Radzie Ministrów.

W latach 1948–1950 był prezesem Zarządu Centrali Rolniczych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Później, w latach 1963–1964, reprezentował Polskę jako ambasador w ZSRR, a następnie w Pakistanie aż do 1967 roku. W październiku 1980 roku został awansowany do stopnia generała brygady w stanie spoczynku, gdzie nominację wręczył mu przewodniczący Rady Państwa, prof. Henryk Jabłoński w Belwederze.

Edmund Pszczółkowski spoczął na wieki razem z małżonką, Jadwigą Pszczółkowską (1907–1992), na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie. Miał dwóch synów.

Odznaczenia (wybrane)

Edmund Pszczółkowski był osobą, która otrzymała wiele znaczących odznaczeń za swoje zasługi.

Wśród najważniejszych wyróżnień, które przyznano mu, należy wymienić:

  • Order Krzyża Grunwaldu II klasy,
  • medal 40-lecia Polski Ludowej,
  • medal 30-lecia Polski Ludowej,
  • medal 10-lecia Polski Ludowej,
  • odznakę Kościuszkowską,
  • medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1946),
  • pamiątkowy medal z okazji 40. rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983),
  • odznakę honorową „Zasłużony dla Warmii i Mazur” (1960).

Te odznaczenia świadczą o jego wkładzie w historię i rozwój Polski.

Przypisy

  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 255
  2. Uhonorowani pamiątkowymi medalami, „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30.12.1983 r., s. 3
  3. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie, nr 9, 20.09.1960 r., s. 1

Oceń: Edmund Pszczółkowski

★★★★★
Średnia ocena:4.55 Liczba ocen:9