Janusz Lewandowski (dyplomata)


Janusz Jacek Lewandowski, urodzony 10 marca 1931 roku w Warszawie, pozostaje ważną postacią w historii polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jego życie zawodowe obfitowało w istotne funkcje dyplomatyczne, które miały wpływ na relacje międzynarodowe Polski w okresie PRL.

W latach 1970–1975 pełnił rolę ambasadora Polski w Egipcie, Sudanie, Libii oraz Jemenie Południowym i Północnym, co świadczy o jego znaczącej roli w kształtowaniu polskiej polityki zagranicznej na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Następnie, w okresie 1979–1984, sprawował urząd ambasadora w Grecji, co otworzyło nowe możliwości dla współpracy między Polską a tym państwem.

Wcześniej, w latach 1956–1959, Janusz Lewandowski był II sekretarzem KZ POP PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a w latach 1985–1989 pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Zagranicznego Komitetu Centralnego PZPR. Jego życie zawodowe to przykład zaangażowania w dyplomację polską oraz historii kraju, w którym służył.

Lewandowski zmarł 13 sierpnia 2013 roku, pozostawiając po sobie ważne osiągnięcia i ślad w polskiej dyplomacji.

Życiorys

Janusz Lewandowski, znany polski dyplomata, w latach 1948–1952 był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), a od 1952 roku zaangażował się w działalność Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Jego edukacja zakończyła się w 1955 roku, kiedy to ukończył studia na Uniwersytecie Kijowskim im. Tarasa Szewczenki. Po zdobyciu wykształcenia rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych PRL, gdzie zajął różne stanowiska, zdobywając cenne doświadczenie w zakresie polityki zagranicznej.

Lewandowski był członkiem polskiej delegacji na sesje Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, biorąc udział w tych wydarzeniach w latach 1956–1958 oraz 1967. W okresie od 1959 do 1962 roku pełnił funkcję I sekretarza Ambasady PRL w Egipcie. Jednym z ważniejszych momentów jego kariery było objęcie stanowiska szefa Misji PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie, gdzie działał w randze ambasadora.

W okresie swojego pobytu w Wietnamie, Lewandowski był inicjatorem tajnych rozmów pomiędzy Wietnamem Północnym, Wietnamem Południowym oraz Stanami Zjednoczonymi, mających na celu wynegocjowanie pokoju w tym regionie. Negocjacje miały miejsce od kwietnia 1966 roku aż do maja 1967 roku i zostały zaakceptowane przez Leonida Breżniewa po konsultacjach z polskim ministrem Adamem Rapackim. Amerykańska administracja, prowadzona przez prezydenta Lyndona Johnsona, określiła te działania mianem „Operacji Nagietek” (ang. „Operation Marigold”). Prezydent Johnson wyrażał się o tej misji w pozytywnych słowach, niestety jednak końcowy rezultat nie przyniósł oczekiwanych efektów, a wysiłki Lewandowskiego w zakresie ustanowienia pokoju okazały się bezowocne.

W latach 1970–1975 Lewandowski sprawował zaszczytną funkcję ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego w takich krajach jak Egipt, Sudan, Libia oraz Jemen Południowy i Północny. Po powrocie do Polski stanął na czele Protokołu Dyplomatycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach 1975-1979, a następnie wyjechał na placówkę dyplomatyczną do Grecji, gdzie również pełnił funkcję ambasadora.

Janusz Lewandowski został odznaczony licznymi nagrodami, w tym Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także innymi odznaczeniami, jak Order Henryka Żeglarza, Order Leopolda, Order Suche Batora oraz wietnamskimi medalami Walki i Zjednoczenia. Jego życie dobiegło końca 13 sierpnia 2013 roku w Warszawie, a po śmierci spoczął w grobie urnowym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze D24-rząd 18, grób 1.

Przypisy

  1. Paweł Ceranka, Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989, w: Pamięć i Sprawiedliwość, 1 (27) 2016, s. 255.
  2. Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 527. ISBN 83-223-2073-6.
  3. Janusz Lewandowski w bazie Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

Oceń: Janusz Lewandowski (dyplomata)

Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:24