Wiktor Golde

Tuż po rozpoczęciu II wojny światowej, Wiktor wraz z matką i bratem przeniósł się do Wilna, gdzie kontynuował studia w konserwatorium muzycznym. Tragiczne okoliczności rodziny Golde, w tym śmierć jego brata podczas powstania warszawskiego oraz ojca, miały głęboki wpływ na jego życie. Po wojnie, w 1945 roku, wrócił do Warszawy i rozpoczął naukę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Warto podkreślić, że przez rok studiował również w łódzkim konserwatorium muzycznym, gdzie zdobył dyplom w 1946 roku.

W trakcie swoich studiów, Golde wykazał się niezwykłym talentem naukowym. Na trzecim roku studiował pod okiem znanego profesora Witolda Pogorzelskiego, co zaowocowało szybkim awansem na asystenta. W październiku 1949 roku obronił swoją pracę magisterską poświęconą wzmacniaczom liniowym, a równocześnie rozpoczął pracę na uczelni, w Zakładzie Podstaw Telekomunikacji.

W latach 50. XX wieku, Golde zyskał uznanie jako wykładowca wielu istotnych przedmiotów związanych z elektroniką na Politechnice Warszawskiej. Jego wykłady obejmowały takie tematy, jak Układy lampowe, Wzmacniacze małej częstotliwości oraz Układy nieliniowe. Był pionierem nauczania nowoczesnych przedmiotów, takich jak Układy tranzystorowe i Układy elektroniczne, co miało olbrzymi wpływ na rozwój edukacji w tej dziedzinie w Polsce.

W 1954 roku, po obronie pracy doktorskiej dotyczącej wzmacniaczy szerokopasmowych, Golde stawiał czoła wyzwaniom związanym z uzyskaniem tytułu docenta, mimo pewnych trudności związanych z jego przynależnością polityczną. Jego determinacja oraz wsparcie kolegów naukowców pozwoliły na uruchomienie na Politechnice Warszawskiej nowatorskich reform w nauczaniu elektroniki. W 1958 roku spędził rok na stażu w Imperial College of Science and Technology w Londynie, co przyniosło mu prestiżowy tytuł „Diploma of Membership of the Imperial College”.

W 1962 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a jego wkład w dziedzinie nauki obejmował nie tylko publikacje książkowe, ale także koordynację powstawania siedmiotomowej monografii poświęconej układom tranzystorowym. W latach 1963-1970 pełnił rolę kierownika Zakładu Układów Tranzystorowych, gdzie rozwijał nowe kierunki w edukacji i badaniach. Dalsze lata jego kariery były niezwykle owocne, co doprowadziło do powstania Zakładu Aparatury Biocybernetycznej i uzyskania tytułu profesora zwyczajnego w 1980 roku.

Jako mentor, Wiktor Golde przyczynił się do rozwoju wielu naukowców, będąc promotorem ośmiu doktoratów i czterech habilitacji. Warto również wspomnieć o jego życiu osobistym, ponieważ jego żoną była Hanna Golde z domu Kirst, która była blisko związana z Markiem Hłasko.