Maciej Zimiński

---

Życiorys

Maciej Zimiński pochodził z warszawskiej Woli, jednak swoje dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec pełnił funkcję kierownika oddziału wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. Zasób jego wiedzy i umiejętności zaowocował ukończeniem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie w 1948 roku. W czasie nauki tam, aktywnie uczestniczył w działalności harcerskiej jako członek 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”. W 1952 roku zdobył dyplom ukończenia SGPiS w Warszawie oraz Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie studiował na Wydziale Dziennikarskim.

Karierę zawodową rozpoczął w 1950 roku, kiedy to związał się z redakcją czasopism dla dzieci w wydawnictwie „Nasza Księgarnia”. Pracował jako sekretarz redakcji gazety „Świat Młodych” w latach 1952–1965. Następnie, w okresie od 1965 do 1973 roku pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego programów dla dzieci i młodzieży w Telewizji Polskiej, gdzie odpowiadał za programy skierowane do starszych dzieci. W latach 1973–1978 zajął stanowisko naczelnego redaktora tych programów, a później, w latach 1978–1982, kierował programami oświatowymi.

Maciej Zimiński był autorem wielu książek dla dzieci, takich jak Szatańska księga (1959), Jak to było z Mysią Wieżą (1960), Sto dni pod biegunem (1961) oraz Osiem dni w krainie niedźwiedzi (1962). Napisał także monografię Telewizja inspirująca dla dzieci (1970). Jego twórczość telewizyjna obejmowała popularne programy cykliczne dla dzieci, w tym Ekran z bratkiem (gdzie występował jako prezenter w latach 1967–1978), Teleferie oraz Piątek z Pankracym. Był także pomysłodawcą inspiracyjnego nurtu programów dla najmłodszych, takich jak Niewidzialna ręka czy Klub Pancernych.

W latach 1979–1985 pisał scenariusze dla animowanych filmów z cyklu Ktoś i coś. Oprócz pracy twórczej, Zimiński był również wykładowcą w Instytucie Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Angażował się w działalność harcerską w ZHP. Jako utalentowany twórca i dziennikarz, otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym nagrodę Prezesa Rady Ministrów w latach 1976 i 1979, nagrodę Ministra Obrony Narodowej (zespołowa I stopnia w 1967 oraz zespołowa III stopnia w 1975), a także wiele wyróżnień od prezesa Radiokomitetu oraz „Złoty Ekran” w roku 1976. Otrzymał również Order Uśmiechu.

W 2009 roku stał się tematem filmu dokumentalnego Maciej Zimiński. Ślad szczęścia i… przypadku. Po zakończeniu kariery, w przeszłości związał się z PZPR. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A 12, rząd 8, grób 21). W rodzinie należy wspomnieć o jego synu Wojciechu Zimińskim, który również pracuje jako dziennikarz i scenarzysta.

---

Oceń: Maciej Zimiński

---