Symforian Ducki

---

Życiorys

Feliks Ducki, znany później jako Symforian Ducki, przyszedł na świat 10 maja 1888 roku, w rodzinie rzemieślniczej. Jego ojciec, Julian, był ślusarzem, a matka, Marianna z domu Lenardt, mieszkała w kamienicy przy ul. Solec 38, w Warszawie.

27 maja tego samego roku odbył się jego chrzest w kościele św. Trójcy, gdzie otrzymał imię Feliks. Jego rodzicami chrzestnymi zostali Tomasz Grzybikowski, lakiernik, oraz Ludwika Rokicka, a świadkiem ceremonii był kowal, Andrzej Kapczycki.

W 1908 roku Feliks po raz pierwszy miał okazję spotkać Kapucynów, którzy czasowo osiedlili się na Powiślu. Niestety, z powodu rozkazów władz, musieli oni wkrótce opuścić Warszawę.

Rok 1918 przyniósł Kapucynom możliwość odzyskania klasztoru przy ul. Miodowej, który został skasowany przez carskie władze w 1864 roku. Wkrótce, 3 stycznia 1918 roku, Feliks Ducki zdecydował się wstąpić do wspólnoty, nazywając siebie „długoletnim kandydatem do zakonu”. Wziął na siebie obowiązki związane z pomocą w organizacji odzyskanego klasztoru.

W czerwcu 1918 roku przyjął habit probanta i imię zakonne Antonii. A już 19 maja 1920 roku rozpoczął nowicjat w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie z nieznanych przyczyn otrzymał nowe imię zakonne: Symforian.

20 maja 1921 roku składa profesję czasową na ręce brata Fidelisa Kalinowskiego i wraca do Warszawy, a 23 stycznia 1923 roku zostaje przeniesiony do klasztoru w Łomży. 27 maja 1924 roku wraca do Warszawy, gdzie odracza złożenie ślubów wieczystych, co motywuje brakiem ducha zakonnego.

22 maja 1925 roku Symforian składa śluby wieczyste. Jego praca obejmowała rolę Kwestarza na rzecz klasztoru w Warszawie oraz Małego Seminarium św. Fidelisa w Łomży. Dodatkowo, pełnił funkcje kucharza, opiekuna chorego brata Idziego Stępnia oraz Socjusza prowincjała, braci Daniela Huijsmansa i Archanioła Brzezińskiego.

W 1932 roku został przeniesiony do odzyskanego klasztoru w Zakroczymiu, a w październiku 1933 roku ponownie skierowany do Warszawy. Niestety, 27 czerwca 1941 roku został aresztowany przez Gestapo z innymi braćmi klasztornymi i osadzony na Pawiaku.

W dniu 3 września 1941 roku przewieziono go do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 20364. W obozie pracował w kopalni żwiru oraz przy produkcji materiałów budowlanych. W marcu 1942 roku został przeniesiony do obozu w Brzezince.

11 kwietnia 1942 roku poniósł śmierć męczeńską. Symboliczny grób zakonnika znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 69E-5-2/3).

Proces beatyfikacyjny

Proces beatyfikacyjny Symforiana rozpoczął się w historii Kościoła katolickiego w Polsce i był współorganizowany w archidiecezji warszawskiej. 26 stycznia 1992 roku zainaugurowano formalnie tę inicjatywę pod tytułem Vladislavien et Aliarum. Canonizationis. Nonaginta Duorum Sociorum Episcoporum, Sacerdotum, Religiosorum et Virorum Laicorum in odium fidei, uti fertur, interfectorum. Proces rogacyjny miał miejsce we Włocławku.

Po dwóch latach, 26 stycznia 1994 roku, zakończył się etap diecezjalny, co stanowiło istotny krok w kierunku dalszej kanonizacji. W marcu tego samego roku dokumentację procesu przekazano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

Wydarzenie, które miało znaczny wpływ na samą kanonizację, miało miejsce 16 lutego 1999 roku, kiedy to Kongres Kardynałów i Biskupów przy Kongregacji potwierdził męczeństwo Symforiana oraz innych sług Bożych. Wkrótce, 26 marca 1999 roku, zapadła decyzja o ogłoszeniu dekretu o męczeństwie.

Ukoronowaniem tego procesu była uroczysta beatyfikacja 108 męczenników, która odbyła się 13 czerwca 1999 roku na placu Piłsudskiego w Warszawie, celebrowana przez Jana Pawła II.

---

Oceń: Symforian Ducki

---