Michał Mioduszewski

Studia z zakresu filozofii i teologii odbył w seminarium duchownym przy kościele św. Krzyża w Warszawie, gdzie również przyjął sakrament święceń kapłańskich. Mioduszewski dał się poznać jako nauczyciel, pełniąc obowiązki dydaktyczne w seminariach duchownych w miastach takich jak Warszawa, Włocławek oraz Kraków. W latach 1820–1825 został dyrektorem Seminarium Misjonarskiego na Stradomiu, gdzie wykładał liturgikę, dogmatykę oraz śpiew gregoriański, a także prowadził wykłady teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 30. XIX wieku Mioduszewski rozpoczął rozległą akcję związana z zbieraniem pieśni kościelnych. Jego prace doprowadziły do wydania obszernego dzieła, zatytułowanego Śpiewnik kościelny, które zawierało pieśni nabożne z melodiami stosowanymi w Kościele katolickim. Publikacja ta składała się z głównego tomu (pierwsze wydanie miało miejsce w 1838 roku), dodatek oraz przestrzennej kolekcji kolęd, określonej jako Pastorałki i kolędy z melodiami, które były śpiewane przez lud podczas świąt Bożego Narodzenia w domach.

Celem jego zbioru pieśni była ich użytkowość, aby umożliwić wspólne śpiewanie w domach oraz popularyzację zanikających form pieśni, sięgających tradycji średniowiecznego chorału gregoriańskiego. Spuściznę naukową oraz zbiory pieśni Mioduszewski przekazał księżom misjonarzom w Warszawie.

Po długim życiu, zakończonym w wieku 81 lat, zmarł w Krakowie. Jego ciała spoczęło w grobowcu księży misjonarzy na cmentarzu Rakowickim, pozostawiając po sobie znaczący ślad w polskiej kulturze religijnej.