Stefan Manczarski

---

Życiorys

Rodzice Stefana Manczarskiego, Aleksander (1863–1946) oraz Barbara z Truszkowskich (1864–1920), otworzyli przed nim drzwi do świata edukacji, pracując jako nauczyciele w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie. Już w młodym wieku zdobierał wiedzę w szkole zawodowej im. Michała Konarskiego, a potem kontynuował naukę w renomowanym gimnazjum im. Emila Konopczyńskiego w Warszawie. Jego pasja do techniki zaprowadziła go na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, gdzie kształcił się od 1917 do 1923 roku.

Był nie tylko inżynierem, lecz także wizjonerem. W 1922 roku udało mu się skonstruować pierwszy polski radioodbiornik lampowy, który stał się przełomowym osiągnięciem na rodzimej scenie technologicznej. Siedem lat później, w 1929 roku, zaprezentował na Powszechnej Wystawie Krajowej nowatorski model nadajnika i odbiornika telewizyjnego, który jako pierwszy umożliwił zapis obrazów na obracających się płytach metalowych, stawiając tym samym kroki na ścieżce do wynalezienia magnetowidu. Opatentowana technologia Manczarskiego mego być wzorem dla późniejszych produkcji w USA, gdzie zaczęto tworzyć ruchome reklamy świetlne.

W swojej karierze pracował w przemyśle radiotechnicznym oraz w Ministerstwie Poczt i Telegrafów, gdzie pełnił rolę eksperta radiotechnicznego, a także radcy i naczelnika Wydziału Radiokomunikacji. W dobie II wojny światowej angażował się w tajne nauczanie, a także współpracował z Armią Krajową, dla której opracowywał skomplikowane typy anten nadajników radiowych, trudnych do wykrycia. Podczas powstania warszawskiego zorganizował lokalną rozgłośnię radiową na Starym Mieście, co świadczy o hiszpańskim zaangażowaniu na rzecz ojczyzny.

Po wojnie, od 1946 roku, swoją karierę akademicką kontynuował jako wykładowca na Politechnice Warszawskiej, a od 1951 roku także w Wojskowej Akademii Technicznej. Przez wiele lat (od 1960 roku) był dyrektorem Zakładu Geofizyki PAN. W 1956 roku został wybrany na sekretarza naukowego Komitetu Międzynarodowego Roku Geofizycznego oraz Roku Spokojnego Słońca. Do 1974 roku pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego, rozwijając wzajemne relacje w polskich środowiskach naukowych.

W obszarze zainteresowań Manczarskiego mieściła się psychotronika. Uważał, że zjawiska komunikacji na odległość są efektem elektromagnetycznym, którym nie towarzyszą fale o ściśle określonej długości, lecz widmowe fale obejmujące szeroki zakres częstotliwości. Uczony prowadził systematyczne eksperymenty z jasnowidzem Stefanem Ossowieckim, co doprowadziło do powstania „hipotezy śladu”. Opisała ona fenomen, w którym szczególnie wrażliwa osoba, mająca kontakt z przedmiotem, potrafiła określić, kto go wcześniej trzymał. Manczarski twierdził, że ślady, zarówno chemiczne jak i energetyczne, odkrywają tajemnice przeszłości.

Był również jednym z założycieli teorii bioplazmy, miało to kluczowe znaczenie dla jego dalszych badań. W uznaniu jego osiągnięć, nadano mu status członka honorowego wielu organizacji, takich jak PTETIS (1973), PTC, Polskiego Związku Krótkofalowców oraz Klubu Polarnego działającego przy Uniwersytecie Wrocławskim. Dodatkowo, jego wkład został zauważony przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań Psychotronicznych (IAPR).

Jego życie zakończyło się w Warszawie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 39-2-3).

Upamiętnienie

Jedna z malowniczych dolin oraz przylądek na Antarktydzie zyskały zaszczytną nazwę „Manczarskiego”, co stanowi wyraz hołdu dla Stefana Manczarskiego.

---

Oceń: Stefan Manczarski

---