Edward Szwarcsztajn

W 1933 roku Szwarcsztajn ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera chemii. Po zakończeniu edukacji, wyruszył do Austrii, aby zapoznać się z nowinkami branży papierniczej. Jednakże podczas II wojny światowej znalazł się w trudnej sytuacji, podejmując pracę w fabryce papieru w Nowej Wilejce. W 1941 roku został aresztowany i zesłany na Syberię wraz z rodziną.

Po repatriacji do Polski w 1946 roku, Szwarcsztajn podjął pracę w administracji przemysłu. W 1952 roku rozpoczął swoją działalność akademicką na Politechnice Łódzkiej, gdzie zorganizował Katedrę Technologii Celulozy i Papieru, zostając jej kierownikiem. Od 1970 roku pełnił również rolę dyrektora Instytutu Papiernictwa i Maszyn Papierniczych, funkcję tę sprawując aż do swojej emerytury w 1979 roku. Jego wysiłki doprowadziły do budowy Pawilonu Papiernictwa na Politechnice Łódzkiej.

W latach 1962-1966 zajmował stanowisko prodziekana Wydziału Chemicznego PŁ, a w latach 1965-1968 był prorektorem Politechniki Łódzkiej odpowiedzialnym za współpracę z przemysłem. Dzięki jego ciężkiej pracy, powstał jedyny w kraju ośrodek akademicki wyspecjalizowany w papiernictwie.

Jego badania koncentrowały się na chemizacji procesów papierniczych, analizie mielenia mas celulozowych oraz badaniach dotyczących związków między strukturą papieru a jego właściwościami optycznymi i hydrofilowymi. Dodatkowo dążył do wykorzystania odpadowych surowców włóknistych w papiernictwie. W ciągu kariery opublikował ponad 100 prac naukowych, w tym 5 monografii, które stały się fundamentalnymi dziełami w dziedzinie technologii papiernictwa.

Edward Szwarcsztajn był również aktywnym członkiem Komitetu Technologii PAN, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz stowarzyszeń papierniczych w USA, Francji, Wielkiej Brytanii i na Węgrzech. Uczestniczył również w komitetach redakcyjnych kilku międzynarodowych czasopism naukowych. W 1948 roku przystąpił do PZPR, co podkreśla jego zaangażowanie w sprawy społeczno-polityczne tamtych czasów.

Otrzymał wiele zaszczytnych odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy oraz Złoty Krzyż Zasługi. Dodatkowo został wyróżniony odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL i był laureatem Nagrody Naukowej miasta Łodzi w 1977 roku. Jego wkład w rozwój nauki i edukacji w Polsce pozostanie w pamięci wielu pokoleń.