Jerzy Golcz

W 1925 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie w Grenoble, we Francji, gdzie następnie podjął pracę w polskiej służbie konsularnej. Po agresji niemieckiej na Francję w 1940 roku, Golcz udał się do Anglii. Jesienią 1942 roku polskie władze emigracyjne skierowały go do Afryki, gdzie zajął się pomocą polskim uchodźcom w Ugandzie, Kenii i Tanzanii, jednocześnie prowadząc zajęcia w polskim liceum. Po zakończeniu II wojny światowej znalazł zatrudnienie w lokalnej firmie elektrotechnicznej. W 1959 roku powrócił do Warszawy, a następnie wyjechał do Wenezueli.

W swojej pasji do taternictwa, Golcz dokonał wielu znaczących osiągnięć w latach 1923–1927. Wśród jego pierwszych wejść, warto wspomnieć o północno-wschodniej ścianie Zawratowej Turni w 1925 roku oraz północnej ścianie Orlej Baszty, które pokonał z Jarosławem Kuryłowiczem. Dokonał również wielu innych trudnych wspinaczek, takich jak:

• północna ściana Jagnięcego Szczytu (1926 r.),
• dolna część północnej ściany Żabiego Konia (1927 r., z Tadeuszem Krystkiem),
• północno-wschodnia ściana Rumanowego Szczytu (1927 r., z T. Krystkiem i Konstantym Narkiewiczem-Jodką).

Od 1928 roku, w związku z kontynuowaniem studiów w Grenoble i pracą we Francji, Golcz zaczął wspinaczki w Alpach, często w samotności. Był współzałożycielem Sekcji Alpejskiej Koła Studentów Polaków w Grenoble. Wspinając się na Mont Blanc w 1932 roku, a także przechodząc wschodnią ścianę tego szczytu drogą przez Sentinelle Rouge w 1938 roku, był podziwiany za swoje wybitne umiejętności.

W grupie górskiej Écrins w Alpach Delfinackich zdobył szczyty takie jak Pointe des Frères Chamois oraz Tour Tatra, w towarzystwie Witolda Wyszyńskiego. Golcz wytyczył nowe drogi na Pointe Choisy oraz dokonując pierwszych zimowych wejść na Pointe des Chamois w 1931 roku.

W 1931 roku brał też udział w polskim przejściu południowej ściany La Meije, a w 1933 roku dokonał pierwszego zimowego wejścia na szczyt Le Pavé. Po wojnie, zamieszkując we wschodniej Afryce, zdobył szczyt Aleksandra oraz najwyższy wierzchołek Kilimandżaro – Uhuru. Prawdopodobnie zdobył także szczyt Kenia.

Po przybyciu do Wenezueli Golcz kontynuował swoją pasję do gór. Niestety, jego życie tragicznie zakończyło się podczas samotnej wyprawy na lodowcu Glaciar de Los Timoncitos, u podnóża szczytu Bolívar (5007 m n.p.m.), gdzie zginął prawdopodobnie podczas zejścia. Jego pamięć uczczono na cmentarzu w Mérida.