Stanisław Henryk Wellisz, ur. 28 marca 1925 roku w Warszawie, pozostaje wyjątkową postacią, która przez całe swoje życie wnosiła cenny wkład w dziedzinę ekonomii. Zmarł 28 lutego 2016 roku w Nowym Jorku, gdzie przez wiele lat mieszkał i pracował. Jego osiągnięcia obejmowały nie tylko pracę naukową, ale również dydaktyczną, będąc profesorem na prestiżowych uczelniach, takich jak Uniwersytet Warszawski oraz Uniwersytet Columbia.
Wellisz był uznawany za eksperta w zakresie ekonomii krajów rozwijających się, dziedziny, która stała się kluczowa dla zrozumienia złożoności globalnej gospodarki. Jego badania oraz publikacje przyczyniły się do rozwoju teorii oraz praktyki ekonomicznej, mając na celu poprawę warunków życia w krajach o niższym poziomie rozwoju.
Życiorys
Stanisław Wellisz był synem przedsiębiorcy Leopolda Wellisza, a swoją młodość spędził w Polsce. Z rodziną opuścił kraj tuż po wybuchu II wojny światowej, a od 1941 roku osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Jego edukacja rozwijała się dynamicznie – w 1947 roku uzyskał tytuł bakalaureata, następnie w 1949 roku zdobył stopień magistra, a w 1954 roku tytuł doktorski na prestiżowym Uniwersytecie Harvarda.
W latach 1954–1955 jego kariera akademicka rozpoczęła się w Massachusetts Institute of Technology, a następnie pracował w Williams College w latach 1955–1957. Od 1957 do 1960 roku był związany z Graduate School of Business na Uniwersytecie Chicagowskim. Jego działalność naukowa kontynuowana była w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, gdzie przez pierwsze lata był docentem, a od 1964 roku profesorem, co możliwe było dzięki stypendium Fundacji Forda.
W 1964 roku związał się z Uniwersytetem Columbia, gdzie pełnił ważne funkcje, w tym kierował Katedrą Ekonomii w latach 1977–1982. Współpracował również z Foreign Studies Institute amerykańskiego Departamentu Stanu w latach 1965 do 1970. Jako profesor wizytujący, wykładał także na Uniwersytecie Boğaziçi w Stambule (1975/1976) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1983–1984, co było możliwe dzięki stypendium Fundacji Fulbrighta.
Wellisz aktywnie doradzał rządom w Nepalu, Wenezueli oraz lokalnym władzom w Kalkucie i Stambule. Brał także udział w misjach Banku Światowego w Iranie, Jordanii, Algierii oraz Jugosławii. Był członkiem Rady Fundacji im. Stefana Batorego oraz doradcą polskiego Ministerstwa Finansów w latach 1990–1991. W latach 1992–1997 uczył na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zorganizował Katedrę Mikroekonomii.
W 1998 roku uczelnia nadała mu tytuł doktora honoris causa. Wyróżnienia, jakie uzyskał, to m.in. Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP przyznany w 1997 roku oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał w 2014 roku. Jego ostatnie dni spędził, a po śmierci został pochowany na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 14, miejsce 51).
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Stefan Dziewulski | Krzysztof Michałek | Jadwiga Podgórska | Magdalena Fabczak | Adam Szymanowski | Andrzej Całczyński | Tomasz Misztal | Kornel Kozłowski | Marcin Dramiński | Agata Bielik-Robson | Wiktoria Niedziałkowska | Adam Zieleńczyk | Henryk Galle | Kazimierz Albin Dobrowolski | Zygmunt Kiślański | Andrzej Bukowski (chemik) | Barbara Petrozolin-Skowrońska | Aneta Pieniądz | Adam Koseski | Jerzy Tadeusz WróbelOceń: Stanisław Wellisz