Natasza Czarmińska

---

Działalność muzyczna

Natasza Czarmińska jest uznaną postacią polskiej muzyki, laureatką wielu nagród, w tym VIII Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w 1971 roku. W kolejnych latach jej obecność można było dostrzec w kultowej Piwnicy pod Baranami, jak również na licznych festiwalach zarówno w kraju, jak i za granicą. Artystka brała udział w pierwszym Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku, a także kilkakrotnie występowała w festiwalu w Opolu.

Muzyczna kariera Czarmińskiej ściśle związana była z Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Wojciechem Trzcińskim oraz Stefanem Brzozowskim. Jako pionierka w interpretacji twórczości Zbigniewa Herberta, była pierwszą wykonawczynią jego utworów w aranżacji muzycznej, takich jak „Do Marka Aurelego”, „Późnojesienny wiersz Pana Cogito” oraz „Prośba”. Wśród artystów, z którymi dzieliła scenę, wymienić można Jacka Kaczmarskiego, Przemysława Gintrowskiego i Zbigniewa Łapińskiego.

Natasza Czarmińska, obok wykonywania utworów muzycznych, również recytowała poezję, w tym dzieła Herberta, Rilkego i Miłosza. Oprócz tego, jej własna twórczość obejmowała pisanie wierszy. Jej działalność artystyczna nie ograniczała się do występów muzycznych; występowała także w teatrze, m.in. w przedstawieniu „Ostatnia wieczerza” autorstwa Janusza Wiśniewskiego w Teatrze Ateneum pod reżyserią Marka Grzesińskiego. Realizowała również monodram na podstawie pamiętników Isadory Duncan oraz występowała w musicalu „Pieśń o Drodze” w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, a także w filmach fabularnych, takich jak „Sekret Enigmy”, „Kung-fu”, „Indeks” i „Grzechy dzieciństwa”.

Dyskografia

W swojej karierze nagrała kilka albumów. W 1980 roku, nakładem Tonpressu, ukazał się minialbum (N-39), zawierający cztery piosenki Nataszy Czarmińskiej. Dodatkowo, Polskie Nagrania wydały EP-kę „Piwnica u Hohonia” (Pronit N 0646). W 2004 roku na rynku ukazała się jedyna płyta CD, dokumentująca jej twórczość. Oto utwory, które można usłyszeć na tym albumie:

• Ostatnia Jednorogini,
• Godzina się zniża,
• Prośba,
• Szewczyk,
• Późnojesienny wiersz Pana Cogito,
• Do Marka Aurelego,
• Une femme,
• Legion,
• Obudźmy się,
• Wiersz księżycowy,
• Podróż,
• Chose,
• Kiedy przyjdziesz do mnie biała,
• Kołysanka dla Kleopatry,
• Seuil,
• Powiedział mi, że nie jest tylko Bogiem,
• Nie śpiewaj o mnie.

Działalność pozamuzyczna

W 1981 roku Natasza Czarmińska zakończyła naukę reżyserii w Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Krótko przed ogłoszeniem stanu wojennego, zdecydowała się na wyjazd do Francji. Na emigracji zajmowała się produkcją dokumentów, a także aktywnie uczestniczyła w działaniach wspierających ruch „Solidarności”. W tym okresie rozwijała swoje zainteresowania dotyczące tradycji duchowych różnych kultur oraz medycyny alternatywnej.

Po powrocie do kraju w 1992 roku, Czarmińska opublikowała m.in. dwie książki poświęcone numerologii – „Liczby Losu” oraz „Liczby Losu a wolność wewnętrzna”. Współpracowała z miesięcznikiem „Twój Styl”, gdzie publikowała eseje dotyczące tego tematu, oraz z Radiem Zet, przygotowując audycje związane z numerologią i duchowością. Ponadto była autorką kilku niezrealizowanych scenariuszy telewizyjnych i sporadycznie występowała na ekranie.

Natasza Czarmińska zmarła w warszawskim hospicjum onkologicznym. Warto dodać, że na kilka dni przed jej śmiercią miała premierę jej pierwszej płyty CD z nagraniami. W 2007 roku, pośmiertnie, została wyróżniona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, co potwierdza jej znaczącą rolę w kulturze i sztuce polskiej.

Filmografia

W bogatej filmografii Nataszy Czarmińskiej znajduje się wiele interesujących dokumentów. Wśród nich wyróżniają się:

• Naissance du 3-eme type,
• Jestem Żydem, bo tak mi się podoba,
• Gdzie indziej,
• portrety polskich artystów pracujących w Paryżu, m.in. Agnieszki Holland, Kazimierza Brandysa, Jana Lebensteina, Stanisława Syrewicza.

---

Oceń: Natasza Czarmińska

---