Mateusz Zuberbier

Jego rodzina była również związana ze światem tańca. Zuberbier był synem Edwarda, a prawdopodobnie bratem Wandy z Zuberbierów Lesiewskiej, która również zajmowała się tańcem. Swoją karierę rozpoczął już jako uczeń warszawskiej szkoły baletowej, debiutując na scenie podczas przedstawienia „Bal kostiumowy dzieci”, które miało miejsce 4 stycznia 1852 roku.

Od stycznia 1857 roku Zuberbier pełnił rolę tancerza charakterystycznego w zespole Warszawskich Teatrów Rządowych. Pracował tam aż do swojej śmierci, a w 1892 roku świętował jubileusz 35-lecia owocnej pracy artystycznej. Jego talent i umiejętności w prezentowaniu "tańców swojskich ludowych", w szczególności mazurów, zostały dostrzegane i doceniane, co podkreślił m.in. Władysław Krogulski w swoich wspomnieniach, zauważając, że Zuberbier był znakomitym wykonawcą tego rodzaju tańca.

Mateusz Zuberbier wykazywał się także talentem w tworzeniu choreografii, opracowując tańce oraz sceny baletowe dla zespołów teatralnych w Warszawie oraz na prowincji. Jego osiągnięcia obejmowały takie produkcje jak „Budnik” z 1887 roku w teatrzyku Alhambra czy „Koronkowa chusteczka” z 1890 roku w teatrzyku Belle Vue, nie wspominając o „Podróży po Warszawie” z 1895 roku w teatrzyku Wodewil. Krogulski zwrócił uwagę na jego rolę w propagowaniu dobrego tańca na mniej znanych scenach.

Oprócz kariery artystycznej Zuberbier był również nauczycielem tańca. Był członkiem Archikonfraterni Literackiej, a jego życie osobiste nie było mniej interesujące. W dniu 15 lutego 1863 roku pojął za żonę Emilię Stusińską, a ich syn Roman Eugeniusz, urodzony 8 stycznia 1868 roku, również poszedł w ślady ojca, występując jako tancerz i prowadząc w późniejszych latach szkołę tańca w Warszawie.

Mateusz Zuberbier został pochowany na Starych Powązkach. Jego pogrzeb odbył się 21 grudnia 1897 roku z kościoła św. Krzyża w Warszawie, co podkreśla jak ważną postacią był w polskim środowisku artystycznym.