Kazimierz Poczmański

W latach 1922–1931 Poczmański kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pod okiem profesora Tadeusza Pruszkowskiego rozwijał swoje umiejętności malarskie. Po ukończeniu studiów zaangażował się w życie artystyczne Warszawy, a w latach 1936–1939 był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. W 1937 roku, jego obraz zyskał uznanie i został wyróżniony brązowym medalem podczas wystawy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, co stanowiło ważny krok w jego karierze.

Poczmański nie tylko tworzył, ale również zademonstrował swoje humanitarne wartości w czasie II wojny światowej, przechowując w swojej pracowni dwie Żydówki, z których jedna została później jego żoną. Po wojnie, w 1956 roku, wszedł w skład Grupy „Zachęta”, a w 1964 roku objął stanowisko prezesa tejże grupy, co przyczyniło się do jego dalszego rozwoju jako artysty.

Jednakże nie wszystko było proste w jego życiu artystycznym. W 1960 roku, z powodu załamania nerwowego, zniszczył około 40 własnych obrazów, co jest tragicznym przykładem zmagań, z jakimi musiał się mierzyć. Mimo tego, jego malarstwo, nawiązujące stylistycznie do twórczości połowy XIX wieku, pozostaje istotnym elementem polskiego dziedzictwa artystycznego. Poczmański tworzył portrety, martwe natury oraz krajobrazy, z szczególnym uwzględnieniem piękna Kazimierza Dolnego i Tatr.