Leonard Sempoliński


Leonard Sempoliński, urodzony 4 listopada 1902 roku w Warszawie, jest postacią, która zasługuje na szczególne uznanie w polskim świecie sztuki. Zmarł on 28 października 1988 roku w tym samym mieście, gdzie spędził większą część swojego życia.

Był on nie tylko fotografem, ale również malarką, który znacząco przyczynił się do rozwoju polskiej fotografii artystycznej. Leonard Sempoliński był jednym z założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików, a jego nr legitymacji w tym stowarzyszeniu to 12.

W 1957 roku jego talent i umiejętności zostały docenione, czego potwierdzeniem było przyznanie mu tytułu Excellence FIAP (EFIAP). Jego wkład w sztukę fotografii jest niepodważalny, a jego prace są świadectwem artystycznego rozwoju w Polsce.

Życiorys

Leonard Sempoliński dzieciństwo oraz młode lata spędził w warszawskiej dzielnicy Wola, której robotniczy klimat wywarł duży wpływ na jego późniejsze życie. W trakcie I wojny światowej, aby pomóc utrzymać rodzinę, pracował przy wytwarzaniu drewnianych łyżek. W wieku zaledwie 15 lat zaczął interesować się fotografią, co stało się jego pasją na całe życie.

W 1917 roku ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego m.st. Warszawy, zlokalizowaną również na Woli. Następnie doprowadził do rozpoczęcia studiów w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie miał okazję uczyć się pod okiem Władysława Skoczylasa. Jednakże jego edukacja została przerwana w 1920 roku, gdy zgłosił się na ochotnika do wojska, pragnąc wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W latach 1922-1923 Sempoliński kontynuował naukę w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych im. Wojciecha Gersona. Między rokiem 1918 a 1936 pracował jako elektrotechnik w rozmaitych zakładach warszawskich, m.in. zajmując się zakładaniem linii telefonicznych. W latach 1936-1942 pełnił funkcję kierownika techniczno-gospodarczego w spółce „Franaszek”, która handlowała materiałami fotograficznymi. W tym okresie jego zainteresowanie fotografią ograniczało się jedynie do działań amatorskich.

W 1938 roku oficjalnie rozpoczął swoją karierę fotograficzną, biorąc udział w wystawie „Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej”, zorganizowanej przez Jana Bułhaka. Przeżył II wojnę światową w Warszawie, stając się świadkiem horrendalnych wydarzeń, w tym eksplozji „czołgu pułapki” na ulicy Kilińskiego. Brał również udział w grzebaniu szczątków ofiar wojny. Po upadku Starego Miasta, Sempoliński trafił do obozu przejściowego przy kościele św. Stanisława Biskupa, a stamtąd do obozu w Pruszkowie.

Po wojnie, 18 stycznia 1945 roku, powrócił do Warszawy i zamieszkał z rodziną na Pradze. Już w lutym 1945 roku uzyskał zezwolenie na fotografowanie zniszczonego miasta, co stało się początkiem jego nowego etapu twórczości. W dniu 10 lutego 1946 roku w swoim mieszkaniu przy ulicy Walecznych 27 na Saskiej Kępie zainicjował powstanie Polskiego Związku Artystów Fotografików, później przekształconego w ZPAF, które miało tymczasową siedzibę w jego mieszkaniu.

W 1947 roku Sempoliński założył Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Krótko po tym zamknął swój sklep i podjął pracę w Warszawskich Zakładach Fotochemicznych, którą jednak szybko porzucił na rzecz samodzielnej działalności artystycznej. W latach 1951-1956 był prezesem ZPAF, a jego działalność fotograficzna obejmowała różne tematy.

Tworzył dokumentację fotograficzną miast, cykle krajobrazowe i zrealizował wiele projektów reportażowych oraz artystycznych. Uzupełniał swoją pasję do fotografii malarstwem i rysunkiem, a także konstruowaniem radiów oraz aparatów fotograficznych. Jego twórczość opierała się na realizmie, dążąc do ukazania rzeczywistości w jej autentycznej formie. Jego pierwsza indywidualna wystawa w 1969 roku, przedstawiająca zniszczoną Warszawę z 1945 roku, przyniosła mu dużą popularność.

Kontrapunktem dla tej wystawy stał się cykl fotografii ilustrujący odbudowę Warszawy, w tym Stare Miasto oraz nowe tereny takie jak Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową i Pałac Kultury i Nauki. W latach 60. i 70. powstały fotografie wielu dziś już nieistniejących dzielnic Warszawy, które mają ogromne znaczenie historyczne.

Leonard Sempoliński był także ojcem znanego malarza Jacka Sempolińskiego, co podkreśla jego znaczenie w polskim środowisku artystycznym.

Nagrody i odznaczenia

Leonard Sempoliński, znany ze swojego wkładu w kulturę oraz sztukę fotograficzną, został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami w ciągu swojej kariery. Oto lista jego osiągnięć:

  • Krzyż Kawalerski OOP,
  • Medal 10-lecia PRL,
  • Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy,
  • Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
  • Srebrna Odznaka PTTK „Fotograf Krajoznawca Polski” (1973),
  • Medal 40-lecia ZPAF (1987),
  • Członek Honorowy ZPAF (1956),
  • Członek Honorowy Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego,
  • Honorowe tytuły: Artysta FIAP – AFIAP oraz Excellence FIAP – EFIAP.

Te wyróżnienia świadczą o jego zaangażowaniu oraz znaczącej roli, jaką odegrał w promowaniu fotografii w Polsce.

Przypisy

  1. Warszawa 1945 w fotografii Leonarda Sempolińskiego (katalog wystawy). Warszawa: Związek Polskich Artystów Fotografików i Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, 09.1969 r.
  2. Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985 r., s. 303.
  3. Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985 r., s. 284.
  4. Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985 r., s. 285–286.
  5. Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985 r., s. 287.
  6. Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985 r., s. 287–288.
  7. Leonard Sempoliński, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 27.12.2010 r.] .

Oceń: Leonard Sempoliński

Średnia ocena:4.63 Liczba ocen:24