Leon Dorantt, urodzony w 1875 roku w Warszawie, pozostaje znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Jako sierżant, jego życie zawodowe oraz osobiste wpisują się w tło współczesnych mu wydarzeń.
Zmarł 1 stycznia 1933 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie ślad w pamięci tych, którzy mieli z nim do czynienia. Jego historia to przykład zaangażowania w służbę wojskową, które kształtowało oblicze II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Leon Dorantt przyszedł na świat w 1875 roku w rodzinie Ignacego, powstańca styczniowego, oraz Kazimiery ze Szmidtów. Już w młodości z entuzjazmem angażował się w działalność konspiracyjną, dołączając do Polskiej Partii Socjalistycznej. Jego pierwsze kroki w polityce miały miejsce pod okiem Konrada Jeziorowskiego. W 1894 roku po raz pierwszy został aresztowany z powodu swojego uczestnictwa w patriotycznej manifestacji ku czci Jana Kilińskiego. Po wyjściu na wolność nie zaprzestał swojej działalności partyjnej i konspiracyjnej, pracując na warszawskiej Woli, gdzie brał udział w tajnych zebraniach, poznając towarzyszy takie jak „Wiktor” i „Gustaw”.
W 1901 roku Dorantt został po raz drugi uwięziony i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Po krótkim czasie tragicznych wydarzeń został administracyjnie zesłany na sześć lat do Odessy. Mimo odosobnienia, jego aktywność w PPS nie została przerwana. W czerwcu 1905 roku, w obliczu rewolucyjnych wydarzeń, które miały miejsce w Odessie oraz buntu na pancerniku „Potiomkin”, dorantt ponownie trafił za kratki, jednak udało mu się uciec do Galicji. W wyniku tego zagrożenia został zaocznie skazany na karę śmierci. Był zaangażowany w działalność PPS-Frakcji Rewolucyjnej oraz Organizacji Bojowej PPS.
W trakcie I wojny światowej Dorantt pełnił służbę jako podoficer I Brygady Legionów Polskich oraz był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 13 sierpnia 1914 roku walczył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich, by później służyć drugiego pułku piechoty od 10 września do 20 listopada 1915 roku. Po powrocie z urlopu ozdrowieńczego, od 13 października 1916 roku, pracował w szpitalu legionowym w Lublinie. W marcu 1917 roku został oddelegowany do Krajowego Inspektoratu Zaciągu, gdzie szczególną uwagę poświęcał werbunkowi oraz działalności konspiracyjnej jako emisariusz POW.
Na początku 1918 roku, w czasach budowania niepodległości, Dorantt zaangażował się w działania Milicji Ludowej PPS. W 1920 roku aktywnie uczestniczył w plebiscycie na Spiszu i Orawie. Po zakończeniu konfliktu był zatrudniony w Warsztatach Amunicyjnych Nr 1 w forcie Bema. Dodatkowo, brał udział w pracach Zarządu Okręgowego Związku Legionistów Polskich w Warszawie. Niestety, zmarł 1 stycznia 1933 roku w sali weteranów Szpitala Ujazdowskiego. Jego pogrzeb odbył się 5 stycznia 1933 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 19B-5-13). Dorantt został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami oraz odznaką pamiątkową I Brygady Legionów „Za wierną służbę”.
W ostatnich chwilach swojego życia Leon Dorantt prosił o przesłanie następującego oświadczenia Marszałkowi Piłsudskiemu: „Melduję swoje odejście z szeregu na zawsze; w ostatnich chwilach życia myślą jestem przy Tobie – Komendancie”.
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 24.05.2018 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Pastucha | Andrzej Adamowicz (pułkownik) | Jadwiga Podrygałło | Mieczysław Kudelski | Ryszard Sikorski (wojskowy) | Maria Swierczewska | Jerzy Tadeusz Błeszyński | Stanisław Fiszer (generał) | Józef Boguszewski (strażak) | Józef Poniatowski (1809–1855) | Henryk Kański | Marian Łowiński | Paweł Raczkowski | Tadeusz Paszta | Leopold Kiersznowski | Maria Melhior | Marian Drozdowski (policjant) | Barbara Sadowska (żołnierz AK) | Janina Górnicka | Jan Władysław LemańskiOceń: Leon Dorantt