Krystyna Lutyńska

W latach 1950–1953 miała okazję zdobywać doświadczenie zawodowe, pracując jako asystent w Instytucie Socjologii na swojej uczelni. Później, od 1956 aż do 2002 roku, była związana z Instytutem Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, pełniąc rolę kierownika Zakładu Metodologii Badań Socjologicznych w Łodzi.

W 1965 roku Krystyna Lutyńska uzyskała stopień doktora na podstawie pracy zatytułowanej „Pozycja społeczna pracowników administracyjno-biurowych w Polsce Ludowej”, której promotorem był uznawany socjolog, prof. Jan Szczepański. Jej praca została uhonorowana w 1971 roku nagrodą Polskiego Towarzystwa Socjologicznego za najlepszą pracę doktorską, co potwierdziło jej znaczenie w dziedzinie nauk społecznych. W 2014 roku odbyła się uroczystość odnowienia doktoratu, która miała miejsce z okazji pięćdziesięciolecia jego nadania.

Krystyna Lutyńska była aktywnym członkiem wielu organizacji naukowych. Należała do Rady Naukowej IFiS PAN, a także do Komisji Socjologicznej Prezydium PAN w Łodzi oraz Rady Naukowej CBOS. Dodatkowo, uczestniczyła w redakcji „Przeglądu Socjologicznego", co podkreśla jej zaangażowanie w rozwój socjologii w Polsce.

W Polskim Towarzystwie Socjologicznym, Lutyńska odgrywała kluczową rolę, pełniąc funkcję przewodniczącej Zarządu Oddziału Łódzkiego PTS oraz będąc członkiem Zarządu Głównego. Była także jedną z założycielek Sekcji Metodologii Badań Socjologicznych PTS, a jej wkład w rozwój młodej socjologii obejmował przewodniczenie jury Nagrody im. Stanisława Ossowskiego, przyznawanej autorkom wyróżniających się prac z tej dziedziny.

W 1999 roku Lutyńska zainicjowała ustanowienie nagrody im. Jana Lutyńskiego, która odtąd była przyznawana za najlepsze prace magisterskie w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego, co stanowi wyraz jej troski o rozwój młodych talentów w socjologii.