Jan Roguski, urodzony 18 czerwca 1900 roku w Warszawie, a zmarły 7 września 1971 roku w Poznaniu, był wyróżniającą się postacią polskiej medycyny. Jako naukowiec i lekarz, w szczególności internista, przez długie lata pełnił funkcję kierownika II Kliniki Chorób Wewnętrznych. Jego zaangażowanie w rozwój medycyny na ziemiach polskich przyniosło mu uznanie w środowisku akademickim.
W latach 1953–1955 Jan Roguski piastował stanowisko rektora Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie kierował naukowymi i dydaktycznymi działaniami instytucji, przyczyniając się do kształcenia wielu pokoleń medyków.
Życiorys
Jan Roguski był synem Józefa. Po ukończeniu egzaminu dojrzałości w Gimnazjum im. Władysława IV, w 1919 roku rozpoczął naukę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień doktora wszechnauk lekarskich uzyskał 10 lipca 1926 roku. Po odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy, w 1928 roku objął stanowisko starszego asystenta w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, której kierownikiem był profesor Witold Orłowski.
W 1938 roku Jan Roguski został ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Wolskiego. 15 marca 1939 roku uzyskał habilitację oraz tytuł docenta, bazując na pracy dotyczącej gospodarki wodnej, chlorowej i białkowej w kontekście przewlekłej niewydolności krążenia. W trakcie II wojny światowej pełnił funkcję ordynatora, a także prowadził tajne nauczanie dla studentów Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego oraz Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich.
Jesienią 1941 roku zajął się opieką nad Edwardem Śmigłym-Rydzem, chorym przywódcą. W czasie powstania warszawskiego pozostał w stolicy, oferując pomoc medyczną zarówno powstańcom, jak i ludności cywilnej.
W lutym 1946 roku Jan Roguski został mianowany kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych oraz profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Poznańskiego. Po wydzieleniu Akademii Medycznej stał się jej wykładowcą. W latach 1953–1955 pełnił funkcję rektora. Dodatkowo od 1951 roku był członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia oraz w latach 1951–1957 sprawował funkcję dyrektora ds. naukowych w Instytucie Balneoklimatycznym w Poznaniu.
W 1958 roku Jan Roguski został uhonorowany tytułem profesora zwyczajnego. Był autorem około 150 publikacji naukowych oraz sześciu podręczników akademickich. Przez wiele lat pełnił ważne role, takie jak przewodniczący Komitetu Nauk Klinicznych Niezabiegowych Polskiej Akademii Nauk. Był również aktywnym członkiem rad naukowych Instytutu Leków, Instytutu Hematologii oraz Instytutu Żywności i Żywienia. Od 1951 roku był członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz w latach 1957–1963 prezesem Zarządu Głównego, a od 1963 roku członkiem honorowym Towarzystwa Internistów Polskich.
Jan Roguski został odznaczony wieloma nagrodami, w tym Krzyżem Kawalerskim (1954) oraz Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego żona, Jadwiga, była również lekarzem oraz naukowcem, co podkreśla rodzinne tradycje w dziedzinie medycyny. Zmarł 7 września 1971 roku i spoczął na Cmentarzu Junikowskim (pole 15-B-4-7).
Przypisy
- Jan Roguski – miejsce pochówku na Junikowie w Poznaniu
- M.P. z 1954 r. nr 99, poz. 1213.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Marek Klingberg | Paweł Przewłocki | Bohdan Baranowski | Grzegorz Waliński | Dariusz Bartosik | Stanisław Latour | Krzysztof Serkowski | Marian Młynarski | Janina Wiercińska | Krystyna Lutyńska | Szymon Suckewer | Anna Wierzbicka | Robert Wiśniewski | Roman Loth | Marek Kalbarczyk | Eugenia Sokolnicka | Cecylia Niewiadomska | Stefan Weychert | Wiesław Domasłowski | Shlomo DykmanOceń: Jan Roguski