Konstanty Władysław Sobieski

Konstanty został ochrzczony w Jaworowie i już w młodym wieku otrzymał staranne wykształcenie, zgodne z instrukcją wychowawczą, którą ojciec spisał w 1685 roku. W październiku 1696 roku, razem z bratem Aleksandrem, został przyjęty na dworze króla Ludwika XIV jako hrabia pomorzański. 19 stycznia 1698 roku zorganizowali bal na cześć Augusta II Mocnego, który przybył do Warszawy, a w 1697 roku, w wyniku podziału majątku po Janie III, Konstanty otrzymał w swoje ręce Wilanów oraz Pałac Kazimierzowski, a także dobra żółkiewskie i krechowskie.

W 1698 roku brał udział w bitwie pod Podhajcami, a w październiku wspólnie z bratem odprowadzał orszak matki, która podróżowała do Włoch. W listopadzie tegoż roku zostali przyjęci przez cesarza Leopolda I oraz Eleonorę Magdalenę von Pfalz-Neuburg. W 1699 roku uczestniczył w przejmowaniu Kamieńca Podolskiego, odzyskanego z rąk tureckich na mocy pokoju w Karłowicach.

W marcu 1700 roku Konstanty wyjechał do Rzymu, gdzie w listopadzie otrzymał tytuł kawalera Orderu św. Michała. Z rąk ambasadora Francji w grudniu odebrał Order Świętego Ducha, a w tym czasie, w wyniku romansu z piękną Tolli, naraził się na skandal obyczajowy, co doprowadziło do oskarżenia o kradzież biżuterii, które wysunęła Maria Kazimiera.

W trakcie III wojny północnej wspierał starania swojego brata Jakuba o polską koronę. Po przybyciu do Oławy został aresztowany przez wysłanników Augusta II, razem z bratem, 27 lutego 1704 roku. W więzieniu spędził czas do 1706 roku, kiedy to został uwolniony na mocy pokoju w Altranstädt. Po uwolnieniu udał się na Dolny Śląsk, gdzie zdradził swoje uczucia do byłej kochanki Augusta II, Urszuli Lubomirskiej.

Latem 1708 roku Konstanty przybył do Stanisława Leszczyńskiego w Prusach Królewskich. 18 listopada tego samego roku w Gdańsku zawarł związek małżeński z Marią Józefą Wessel. Wówczas Elżbieta Sieniawska przedstawiła propozycję elekcji Konstantego na tron, lecz plany te splajtowały po powrocie Augusta II.

W 1711 roku Konstanty podejmował cara Piotra I w Jaworowie. W latach 1712 oraz podczas konfederacji tarnogrodzkiej, która miała miejsce w latach 1715-1716, jego kandydatura do objęcia tronu była nadal rozważana, jednak nie przyniosła rezultatów. Rezydował we Wrocławiu, a po bracie Aleksandrze odziedziczył Pomorzany w 1714 roku. W 1718 roku sprzedał Podhorce Stanisławowi Mateuszowi Rzewuskiemu, w 1720 roku Wilanów Elżbiecie Sieniawskiej, a Augustowi II oddał pałacyk myśliwski znajdujący się na Marymoncie w Warszawie.

Warto dodać, że imię Konstantego nosiły statki gdańskie o nazwach Printz Constantin von Pohlen i Der Printz Constantin von Polen. Ostatecznie, znalazł swój spoczynek w kościele farnym w Żółkwi.