Wieczesław Romanow

Wiaczesław był najmłodszym synem wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza Romanowa oraz jego małżonki, wielkiej księżnej Aleksandry Józefówny. Jego narodziny miały miejsce w Warszawie, gdzie jego ojciec pełnił zaszczytną rolę namiestnika Królestwa Polskiego, sprawując ten urząd od 1862 roku do października 1863 roku. Rodzina, w której powstał, nosiła na sobie wpływy polskiej kultury, co przyczyniło się do wybory imienia, które miało być wyrazem sympatii do Polaków. Jednakże, z powodu licznych protestów ze strony rosyjskiej, w późniejszym czasie zaczęto używać rosyjskiej wersji jego imienia.

W dzieciństwie Wiaczesław, przez swoich bliskich nazywany „Sławą”, był szczególnym ukochanym rodziną. Cechował go wysoki wzrost, a także poczucie humoru, które ujawniało się w żartach o jego własnej trumnie, kiedy to mawiał, że nie zmieści się ona w drzwiach Pałacu Marmurowego — co, jak się później okazało, znalazło swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.

Niestety, od najmłodszych lat Wiaczesław zmagał się z problemami zdrowotnymi. W wieku szesnastu lat przydarzyła mu się nagła i poważna choroba, która objawiła się silnym bólem głowy. Jego stan szybko się pogarszał i po zaledwie tygodniu zmarł. W rodzinie opowiadano wiele niepokojących historii związanych z jego śmiercią. Jego matka, zaledwie dzień przed tym tragicznym zdarzeniem, twierdziła, że dostrzegła ducha „białej pani” w miejskiej galerii sztuki w Pawłowsku. Warto również odnotować, że jego brat, wielki książę Konstanty Konstantynowicz, podczas konduktu pogrzebowego przypomniał sobie, jak Wiaczesław z zafascynowaniem malował kondukty pogrzebowe, co stanowi przygnębiający krąg powiązanych wydarzeń.