Kazimierz Rodowicz

---

Życiorys

Kazimierz Rodowicz był synem Teodora i Stanisławy z Rymkiewiczów (1858–1943) oraz młodszym bratem Stanisława. W 1903 roku, po ukończeniu gimnazjum filologicznego w Kijowie, zdobył świadectwo dojrzałości, wyróżnione złotym medalem. Jego dalsza edukacja inżynierska miała miejsce w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, gdzie uzyskał cenne umiejętności. Przez kolejne lata, od 1905 do 1912 roku, studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe, koncentrując się na specjalizacji w budownictwie wodnym.

Po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w biurze melioracyjnym we Lwowie. W tym samym czasie, od 1912 do 1914 roku, pełnił rolę asystenta na Katedrze Budownictwa Wodnego w Szkole Politechnicznej we Lwowie. W roku 1914 zdobył stanowisko gubernialnego inżyniera-hydrotechnika w Ziemstwie Wołyńskim w Żytomierzu, gdzie do końca 1915 roku nadzorował prace melioracyjne na Polesiu. Od stycznia 1916 do czerwca 1918 służył w wojsku rosyjskim, gdzie pełnił funkcję naczelnika robót hydrotechnicznych, drogowych i mostowych w dowództwie armii frontu zachodniego.

Po wojnie wrócił do Ziemstwa Wołyńskiego w Żytomierzu, obejmując stanowisko naczelnika Wydziału Melioracyjnego. W lutym 1919 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych w Warszawie jako starszy referent Sekcji Budownictwa Wodnego. W miarę upływu lat, zdobywał doświadczenie w Technicznym Urzędzie Dróg Wodnych oraz w Generalnej Dyrekcji Regulacji Rzek Żeglownych (1921–1923), a następnie w Dyrekcji Dróg Wodnych (1924–1933). Od 1925 do 1933 roku pełnił funkcję dyrektora Warszawskiej Dyrekcji Dróg Wodnych.

Od maja 1933 roku, aż do wybuchu II wojny światowej, był naczelnikiem Wydziału Dróg Wodnych w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Jednocześnie, od 1921 roku, rozwijał swoją karierę naukową i dydaktyczną w Politechnice Warszawskiej, początkowo jako adiunkt i wykładowca w II Katedrze Budownictwa Wodnego. W latach 1934–1936 prowadził wykłady dla wyższych oficerów Sztabu Głównego dotyczące dróg wodnych.

W latach dwudziestych Rodowicz opracował złożony projekt regulacji Wisły, uwzględniając regulacje poszczególnych odcinków rzeki oraz jej dopływów. W jego dorobku znalazły się projekty budowy portów w Krakowie, Płocku i Poznaniu. Kierował również budową Portu Handlowego na Pradze w Warszawie oraz prace projektowe w węźle dróg wodnych Żerań-Zegrze. Podjął się również prac projektowych dotyczących budowy zbiorników wodnych w Czorsztynie, Goczałkowicach i Mianowie na Bystrzycy.

We wrześniu 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, został ewakuowany do Brześcia, gdzie w październiku aresztowały go władze radzieckie. Dzięki pomocy przyjaciół udało mu się odzyskać wolność i wrócić do Warszawy. W czasie okupacji pracował w Urzędzie Dróg Wodnych, gdzie pełnił rolę referenta oraz doradcy w Radzie Technicznej i Radzie Komunikacyjnej Ministerstwa Komunikacji.

Po wojnie Rodowicz pełnił liczne funkcje, m.in. doradcy Rady Technicznej (później Komunikacyjnej) przy Ministerstwie Komunikacji w latach 1945–1950, członka Rady Nadzorczej Spółki „Polska Żegluga na Odrze” (1946–1948) oraz członka Polsko-Czechosłowackiego Komitetu Studiów do Spraw Drogi Wodnej Odra-Dunaj (1948–1949). W lipcu 1946 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego oraz został kierownikiem II Katedry. Od 1949 roku był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a także działał w Polskiej Korporacji Akademickiej Związek Akademików Gdańskich Wisła.

Po zakończeniu życia, Kazimierz Rodowicz został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 228-1-12). Materiały archiwalne, które dokumentują jego działalność, można znaleźć w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-52.

Rodzina

Kazimierz Rodowicz był żonaty z Zofią, z domu Bortnowską, która żyła w latach 1893–1990. Zofia była siostrą gen. Władysława Bortnowskiego. Para ta doczekała się dwóch synów, którzy aktywnie uczestniczyli w powstaniu warszawskim. Pierwszy z nich, Zygmunt Rodowicz (1917–1944), był podporucznikiem Armii Krajowej, niestety zginął w trakcie walk. Drugi syn, Jan Rodowicz, zdobył stopień porucznika i pełnił funkcję dowódcy batalionu „Zośka”.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Rodowicz został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach. Poniżej znajduje się lista najważniejszych wyróżnień:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1928 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany w 1938 roku.

Wybrane publikacje naukowe

Oto wybór znaczących prac naukowych, które przyczyniają się do rozwoju wiedzy na temat infrastruktury wodnej oraz transportu wodnego w Polsce.

• Typ nabrzeża w porcie śródlądowym (1924),
• Port handlowy na Wiśle w Warszawie (1926),
• Zagadnienia regulacji rzek w Polsce (1930),
• Droga wodna Warszawa-Bałtyk (1932),
• Ruch wody w korytach naturalnych (1937),
• Porty Płocka i Włocławka (1938),
• Uwagi aktualne dotyczące kierunku rozwoju naszych dróg wodnych (1948).

---

Oceń: Kazimierz Rodowicz

---