Józef Simmler

---

Życiorys

Józef Simmler swoje pierwsze kroki na polu rysunku stawiał podczas prywatnych zajęć u Józefa Richtera. Od 1837 roku podjął dalszą naukę u Bonawentury Dąbrowskiego, który to przygotowywał go do podjęcia studiów na uczelni w Dreźnie, co miało miejsce w 1841 roku. Już po pierwszym roku intensywnego nauczania, zasłużył na srebrny medal, co było uznaniem jego talentu. Przykrość sprawiło mu to, że nie mógł uczęszczać na kursy prowadzone przez Eduarda Bendemanna, specjalizującego się w malarstwie historycznym i portretowym, ponieważ artysta wówczas zdecydował się na zaprzestanie działalności pedagogicznej. W wyniku tego Simmler postanowił w grudniu 1841 roku przenieść się do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie kontynuował swoje studia w klasie malarstwa.

W 1842 roku zdrowie przestało mu sprzyjać i zachorował na zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Po długiej rekonwalescencji miał okazję dochodzić do formy w Szwajcarii, po czym w 1843 roku powrócił do Monachium. Tam starał się o możliwość nauki u Juliusa Schnorra von Carolsfelda. Równocześnie włączył się w działalność artystyczną w Kunstevereinu w Monachium, gdzie został zaangażowany jako członek zagraniczny.

W 1844 roku, kiedy Eduard Bendemann wznowił działalność pedagogiczną, Simmler powrócił do Drezna. Niestety, rok później napotkał przeszkody związane z brakiem przedłużenia paszportu, co zmusiło go do powrotu do Warszawy. Wzięło to udział w Wystawie Publicznej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie jego portrety zachwycały publiczność, wskazując na wpływy niemieckiego biedermeieru.

W 1847 roku przeniósł się do Paryża, gdzie poznawał techniki malarskie pod okiem twórczości takich mistrzów jak Charles Gleyre oraz prac oglądanych w Luwrze i Musée du Luxembourg. Tworzył wówczas grafiki i szkice do poematu Antoniego Malczewskiego pt. „Maria” oraz utrzymywał bliskie relacje z Paulem Delarochem. Powrócił do Warszawy w 1849 roku, gdzie zaoferowano mu funkcję rzeczoznawcy oraz oceniającego prace uczniów Szkoły Sztuk Pięknych. Jego portrety, tak bardzo charakterystyczne dla tego okresu, przedstawiały głównie rodzinną oraz przyjacielską atmosferę. W 1850 roku związał się małżeństwem z Julią Hoegensteller z Monachium, z którą zamieszkał w Warszawie.

W 1856 roku, wspólnie z żoną, odbył podróż przez Szwajcarię do Włoch, gdzie spędzili rok na badaniu muzeów i galerii sztuki. Tam Simmler kopiował arcydzieła rozrzucone po Rzymie, Florencji i Wenecji oraz malował z natury. Po powrocie w 1857 roku do Warszawy włączył się w działania artystów, którzy wspierali Wojciecha Gersona w dążeniu do utworzenia instytucji do organizacji wystaw sztuki. Ich starania zaowocowały w 1860 roku, kiedy to Rada Administracyjna Królestwa Polskiego przegłosowała ustawę powołującą do życia Towarzystwo Sztuk Pięknych, którego memberem pozostał do końca swojego życia.

W kulminacyjnym momencie kariery jako portrecista, Simmler malował nie tylko bliskich, ale również przedstawicieli bogatego mieszczaństwa oraz wyższych urzędników carskich. Często jego dzieła miały duże rozmiary, ukazujące sylwetkę portretowanej osoby w odpowiednim, szczegółowym tle, które zazwyczaj przedstawiało wnętrze.

W latach 1866-1867 zrealizował zamówienia na portrety czynnika politycznego Teodora Berga. Podjął się również malowania obrazów o tematyce historycznej oraz alegorycznej, co nasiliło się po odbyciu powstania styczniowego. W tym okresie artysta w znaczący sposób skupił się na twórczości religijnej, produkując obrazy na zamówienie dla kościołów i kaplic. Swoje prace wystawiał w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.

Zmarł na tyfus na dwa tygodnie przed swoimi czterdziestymi piątymi urodzinami. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (I/7/7).

Dorobek artystyczny Simmlera obejmuje dzieła religijne, historyczne oraz portrety, w tym:

• Śmierć Barbary Radziwiłłówny (1860),
• Portret dziewczynki z rodziny Romanowskich (1851),
• Portret Jadwigi Łuszczewskiej (Deotymy) (1855),
• Szlachcic z papugą (1859),
• Przysięga królowej Jadwigi (1867),
• Portret Emilii Włodkowskiej (1865).

---

Oceń: Józef Simmler

---