Jan Stanisław Łazowski to postać, której historia związana jest z dwudziestoleciem międzywojennym w Polsce. Urodził się 17 listopada 1889 roku w Warszawie, co zapoczątkowało jego drogę ku znaczącym osiągnięciom w dziedzinie prawa.
W trakcie swojego życia odniósł liczne sukcesy jako polski prawnik i ekspert w zakresie prawa ubezpieczeń. Jego prace w tej dziedzinie przyczyniły się do rozwoju systemu ubezpieczeń w Polsce, co było szczególnie istotne w kontekście zmieniającej się sytuacji społeczno-gospodarczej w kraju.
Jednak jego życie dobiegło końca w tragicznych okolicznościach, gdy zmarł 25 sierpnia 1941 roku w Auschwitz, co rzuca światło na dramatyczne losy wielu Polaków w okresie II wojny światowej.
Życiorys
Jan Łazowski rozpoczął swoje studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1909 roku, gdzie w 1916 roku uzyskał tytuł doktora praw. Po zakończeniu edukacji miał okazję pracować w różnych renomowanych instytucjach. Jego pierwsze kroki zawodowe prowadziły do działu ubezpieczeń w cesarsko-królewskim austriackim wojskowym funduszu wdów i sierot w Krakowie, a następnie do Ubezpieczeń Wzajemnych Budowli od Ognia oraz Polskiej Dyrekcji Ubezpieczeń w Lublinie.
Znany ze swojego zaangażowania, był również działaczem Polska Partia Socjalistyczna – Lewica, co w 1919 roku doprowadziło do jego aresztowania na trzy miesiące. Po tym doświadczeniu zdecydował się na zaniechanie aktywnej działalności politycznej. Po wyjściu na wolność, podjął pracę w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych w Warszawie. W latach 1923–1926 pełnił funkcję zastępcy naczelnika wydziału w Departamencie Ubezpieczeń Wzajemnych w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Później, od 1926 do 1928 roku, był wiceprezesem Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych, a w latach 1928–1932 zajmował stanowisko dyrektora Państwowego Urzędu Kontroli Ubezpieczeń i pełnił funkcję komisarza rządowego w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. W 1932 roku przeszedł w stan spoczynku.
Warto zaznaczyć, że od połowy lat 20. Łazowski był związany z Wyższą Szkołą Handlową, która w 1933 roku przekształciła się w Szkołę Główną Handlową w Warszawie. Ponadto, wykładał w Szkole Nauk Politycznych. W 1934 roku opublikował pracę zatytułowaną „Wstęp do nauki o ubezpieczeniach”, a w 1936 roku uzyskał na SGH stopień docenta. Z końcem lat 30. ponownie zaangażował się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej.
Po wybuchu II wojny światowej, Jan Łazowski przyjął rolę wiceprzewodniczącego Robotniczego Komitetu Pomocy Społecznej. Niestety, jego działalność zakończyła się w maju 1940 roku, kiedy został aresztowany przez gestapo. Początkowo przebywał w więzieniu na Pawiaku, jednak w sierpniu 1940 roku został deportowany do Auschwitz-Birkenau, gdzie zmarł 25 sierpnia 1941 roku.
Przypisy
- a b c d e f g h i Paweł Tanewski: Ubezpieczeniowiec. [w:] Gazeta SGH. Pismo Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie [on-line]. administracja.sgh.waw.pl, 2018 r. s. 58-59. [dostęp 04.07.2019 r.]
- M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 351 „za zasługi na polu organizacji kontroli Ubezpieczeń i polityki ubezpieczeniowej”.
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Jan Kopczyński | Elżbieta Chojna-Duch | Aleksander Moldenhawer | Marcin Wawrzyniak | Henryk Strasman | Maciej Dubois | Wojciech Hermeliński | Hubert Izdebski | Rafał Zwierz | Jan Starczewski | Ewa Łętowska | Witold Gorayski | Zygmunt Nagórski (1912–2011) | Kazimierz Graff | Władysław Sieroszewski | Jan Majchrowski | Michał Romanowski | Zbigniew Cieślak | Maciej Święcicki | Władysław FickeOceń: Jan Łazowski