Jan Starczewski

---

Życiorys

Jan Starczewski przyszedł na świat jako syn Franciszka i Marii z Życieńskich. W 1920 roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, reprezentując 5 Pułk Piechoty Legionów. Dwa lata później, w 1921, zdał maturę w warszawskim gimnazjum im. Adama Mickiewicza, które wtedy było znane jako gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego. W 1926 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, na wydziale prawa, co pozwoliło mu na rozpoczęcie kariery w sektorze pomocy społecznej.

Początkowo pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie, a w 1935 roku przeszedł do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Kolejny rok, 1936, przyniósł mu stanowisko dyrektora Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej w Zarządzie Miejskim Warszawy. W latach 1934-1943 koncentrował się na integracji i koordynacji działalności służb zdrowia oraz pomocy publicznej, co obejmowało tworzenie Ośrodków Zdrowia i Opieki Społecznej w miejskich okręgach. Starczewski był również inicjatorem działań przeciwdziałających problemowi podrzucania niemowląt przez samotne matki, przekształcając domy dla podrzucanych sierot w miejsca, gdzie matki mogły żyć z dziećmi.

W okresie okupacji niemieckiej, Jan działał w ruchu oporu. Stanął na czele komórki wojskowej przy Departamencie Pracy i Opieki Delegatury Rządu na Kraj oraz uczestniczył w różnych organizacjach pomocowych. Był aktywnym członkiem Społecznego Komitetu Samopomocy Społecznej oraz Polskiego Komitetu Opiekuńczego, biorąc udział w ratowaniu dzieci z Zamojszczyzny oraz dzieci żydowskich. Niestety, 13 lutego 1943 roku padł ofiarą Gestapo, które aresztowało go i uwięziło na Pawiaku. W kolejnych latach trafił do obozów koncentracyjnych, takich jak Auschwitz (gdzie był w kompanii karnej), Neuengamme oraz Bergen-Belsen. Mimo osadzenia w obozie, Jan wciąż angażował się w działania konspiracyjne. Po wyzwoleniu Bergen-Belsen 15 kwietnia 1945 roku, udał się na leczenie do Szwecji.

Rok 1946 przyniósł mu powrót do Polski, gdzie początkowo pracował w Prezydium Rady Ministrów, a od 8 stycznia 1951 roku w Państwowej Komisji Etatów. W miarę upływu lat przeszedł do Ministerstwa Finansów, gdzie zajmował się m.in. finansowaniem urządzeń socjalnych. Oprócz tego Jan Starczewski był aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, gdzie zorganizował Oddział Warszawski i pełnił funkcję prezesa. Ponadto działał w Społecznym Komitecie Przeciwalkoholowym oraz w Towarzystwie Historycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej, pisząc artykuły do „Opiekuna Społecznego”.

Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 209-3-9,10.

Rodzina

Jego żoną była Halina z Miłkowskich (1909-1997). Ślub odbył się 2 czerwca 1931 roku. Jan i Halina mieli dwoje dzieci: syna Jerzego Andrzeja (urodzonego 15 marca 1932 roku, architekta) oraz córkę Marię (urodzoną 17 listopada 1935 roku, geografa).

Odznaczenia

Jan Starczewski zasłużył sobie na uznanie poprzez przyznanie mu licznych odznaczeń. Otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi oraz dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi. Dodatkowo, uhonorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Jan Starczewski

---