Jan Koelichen

---

Życiorys

Jan Koelichen przyszedł na świat w rodzinie Karola Emila (1826–1902) oraz Heleny z Krzyczewskich (1839–1927). Wychowywał się z pięciorgiem rodzeństwa, z których dwóch braci, Edward Cezary (1863–1944), był adwokatem, a Karol Andrzej (1870–1929), wybrał zawód inżyniera chemika. W 1892 roku ukończył V Rządowe Męskie Gimnazjum Filologiczne w Warszawie, a już w 1899 roku z sukcesem zakończył studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

Po zakończeniu nauki pracował przez dwa lata na oddziale chorób wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie, który był kierowany przez Władysława Janowskiego. W tym czasie zaintrygował się neurologią oraz schorzeniami nerwowymi, co skłoniło go do rozpoczęcia nauki w prywatnej pracowni Edwarda Flatau w Warszawie. W 1901 roku zdecydował się na dalszy rozwój zawodowy, wyjeżdżając do Berlina, gdzie przez dwa lata pracował w poliklinice Oppenheima i Mendla. Uczył się także u Kraepelina w klinice dla osób z problemami psychicznymi w Heidelbergu oraz w klinice Erba, prowadzonej przez Hoffmanna.

W latach 1903-1906 Koelichen zatrudniony był na oddziale neurologicznym Edwarda Flataua w szpitalu starozakonnych na Czystem, gdzie publikował liczne prace dotyczące schorzeń rdzenia kręgowego. Po roku 1906, aż do 1914 roku, prowadził przychodnię dla pacjentów z chorobami nerwowymi w Szpitalu Ewangelickim. W okresie I wojny światowej, od 1914 roku, pracował w Lazarecie Miejskim, udzielając pomocy rannym od momentu, gdy wojska niemieckie zajęły Warszawę.

W latach 1915-1918 Koelichen prowadził badania dotyczące układu nerwowego, koncentrując się na drogach chłonnych, w pracowni neurologicznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, która znajdowała się na Śniadeckich (Kalista) 8. Dnia 13 grudnia 1918 roku przyjęto go do Wojska Polskiego jako lekarza wojskowego w stopniu kapitana. W latach 1918–1928 pełnił funkcję ordynatora Oddziału Chorób Nerwowych w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, a później także w Szpitalu Okręgowym Nr I w stolicy. Od 1920 roku był redaktorem naczelnym czasopisma „Lekarz Wojskowy”. 3 maja 1922 roku Koelichen został zweryfikowany na stopień pułkownika, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych.

Pomimo pełnienia służby w szpitalu, pozostawał na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I, a od 1921 roku, także w 1 Batalionie Sanitarym. W 1934 roku był na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto, a jako oficer w stanie spoczynku posiadał mobilizacyjny przydział do Kadry Zapasowej Szpitala Okręgowego Nr I. Jan Koelichen był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego oraz redaktorem pisma Neurologia Polska. W latach 30. pełnił obowiązki ordynatora w Szpitalu Ewangelickim Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie, mieszczącym się przy ulicy Karmelickiej 10. W tym czasie mieszkał przy Alei Frascati 2.

Jan Koelichen spoczął na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, w alei F, grób 76.

Ordery i odznaczenia

Jan Koelichen został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami. Oto szczegóły dotyczące jego nagród:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1928 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał dwukrotnie: po pierwsze 10 listopada 1928 roku, a następnie 22 sierpnia 1939 roku.

---

Oceń: Jan Koelichen

---