Elżbieta Promińska, urodzona 3 kwietnia 1941 roku w Warszawie, to znacząca postać w dziedzinie antropologii fizycznej oraz medycyny. Zmarła 6 lutego 1998 roku, również w Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej nauce.
Była nie tylko ekspertem w zakresie nubiologii, ale także profesorem w Polskiej Akademii Nauk, co podkreśla jej wkład w rozwój nauk przyrodniczych w Polsce.
Życiorys
Elżbieta Promińska rozpoczęła swoją edukację medyczną w 1958 roku, którą zakończyła w 1964. Już w 1968 roku uzyskała tytuł doktora nauk medycznych. Równocześnie z nauką podejmowała pracę w Zakładzie Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie współpracowała ze Stacją Archeologii Śródziemnomorskiej przez wiele następnych lat. Przez długi okres była związana z Polską Akademią Nauk, gdzie pracowała w latach 1962-1991. W późniejszym czasie kontynuowała swoją karierę na warszawskim AWF.
W 1973 roku uzyskała habilitację z zakresu antropologii, co przyczyniło się do jej kariery akademickiej. W 1983 roku została profesorem nadzwyczajnym, a sześć lat później uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Jej głównym polem badań były wykopaliska archeologiczne, w których uczestniczyła, zarówno w Egipcie, jak i Nubii. Pracując w Polskiej Akademii Nauk, prowadziła badania nad antropologią szkieletów oraz analizowała populacje żyjące w takich miejscach jak Aleksandria, Kair, Deir el-Bahari, Kadero i Dongola.
Od 1964 roku przez wiele lat angażowała się w badania szczątków kostnych znalezionych w nekropolii w Kom el-Dikka. Elżbieta Promińska stała się ekspertem w zakresie badania chorób, które dotykały ludność średniowiecznego Egiptu. W swoich badaniach zajmowała się także dermatoglifami mumii egipskich, dodatkowo współpracując z włoską misją archeologiczną w Geli oraz francuską misją w Douch.
Na swoim koncie ma około 130 publikacji naukowych. Ponadto pełniła funkcję sekretarza Komitetu Antropologii Polskiej Akademii Nauk. Jej życie osobiste było odsłonięte w relacji z antropologiem Tadeuszem Dzierżykrayem-Rogalskim, który był jej mężem.
Wybrane publikacje
Oto wybór publikacji autorstwa Elżbiety Promińskiej, które ukazują jej wkład w badania naukowe oraz zainteresowania badawcze:
- zdolności przystosowawcze człowieka (1970, współaut. T. Dzierżykray-Rogalski),
- investigations on the population of Muslim Alexandria (1972, i in.),
- Sudan (1980, współaut. T. Dzierżykray-Rogalski),
- variations de taille des habitants d’Alexandrie au cours des siècles (1985, współaut. D. Wilanowska).
Przypisy
- a b c Śliwa 2019, s. 236.
- a b c d e f Łaska-Mierzejewska 1998, s. 124.
- a b c d e f g h i Łaska-Mierzejewska 1998, s. 123.
- a b Godlewski 1998, s. 12.
- Investigations on the Population of Muslim Alexandria: Anthropological-demographic Study, PWN - Éditions scientifiques de Pologne, 1972 [dostęp 11.12.2022 r.]
- Elżbieta E. Promińska, Sudan, Wydawn. "Książka i Wiedza", 1980 [dostęp 11.12.2022 r.]
- Elżbieta E. Promińska, Variations de taille des habitants d'Alexandrie au cours des siècles, Varsovie: Editions scientifiques de Pologne, 1985, ISBN 83-01-04466-7, OCLC 22307903 [dostęp 11.12.2022 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Marek Jan Chodakiewicz | Bohdan Galster | Tadeusz Wolski (agronom) | Jerzy Duszyński (biochemik) | Wojciech Krzemiński (geodeta) | Jerzy Kroh | Jan Kroszczyński | Andrzej Werner (krytyk) | Andrzej Nieuważny | Wojciech Stec | Mirosław Sawicki | Joanna Cygler | Hanna Szwankowska | Halina Janaszek-Ivaničková | Bogdan Balcer | Jan Weyssenhoff (fizyk) | Krzysztof Szpilman | Jan Kieniewicz | Witold Pogorzelski | Ryszard ŁazarskiOceń: Elżbieta Promińska