Jan Gawroński to postać o fascynującym dorobku, urodzony 25 stycznia 1892 roku w Warszawie, a odszedł 26 stycznia 1983 roku w Rzymie.
Pełnił on wielorakie funkcje jako polski dyplomata i pisarz, w szczególności w okresie II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Jan Gawroński, który był synem Stanisława i Heleny z Lubomirskich, rozpoczął swoją karierę dyplomatyczną w 1919 roku. Jego pierwsze stanowiska obejmowały pracę w takich krajach jak Szwajcaria, Niemcy, Holandia, Turcja i Austria. W latach 1929-1932 pełnił funkcję radcy Poselstwa RP w Ankarze, po czym przez kolejny rok związany był z Ministerstwem Spraw Zagranicznych. W 1933 roku Gawroński został radcą w Ambasadzie RP w Wiedniu.
W 1934 roku awansował na stanowisko ambasadora w Wiedniu, które piastował do 1938 roku. Po aneksji Austrii dotychczasowy ambasador został odwołany do Warszawy, gdzie wkrótce wstrząsnęło go wydarzenie związane z napadem hitlerowskim. W jesieni 1939 roku udało mu się z rodziną uciec do Włoch. W czasie II wojny światowej Gawroński starał się utrzymywać poprawne relacje z włoskimi faszystami, traktując ich jako przeciwwagę dla niemieckiego narodowego socjalizmu oraz jako część koalicji antyhitlerowskiej.
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji na terenie Włoch, gdzie opublikował wiele książek, w tym wspomnieniowych oraz podróżniczych. Zgodnie z jego ostatnią wolą, spoczął w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 6-2-11.
Życie prywatne
Wiosną 1925 roku Jan Gawroński zawarł związek małżeński z Lucianą Frassati, córką założyciela znanej gazety La Stampa oraz siostrą błogosławionego Piera Giorgio Frassatiego.
W ich rodzinie przyszło na świat sześć dzieci: Jaś, Alfredo, Wanda, Giovanna, Maria Grazia oraz Nella.
Ordery i odznaczenia
Jan Gawroński, znakomity dyplomata, odebrał wiele cennych odznaczeń za swoje zasługi. Wśród nich znalazły się:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1933 roku,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii, nadany przez władze Rumunii.
Książki
Jan Gawroński, znany dyplomata, pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki, który warto poznać. Oto niektóre z jego dzieł:
- Dyplomatyczne wagary (1965),
- Moja misja w Wiedniu: 1932–1938 (1965),
- Wzdłuż mojej drogi: sylwetki i wspomnienia (1968),
- Do źródła muz: greckie wrażenia dyletanta (1970),
- Drogi prowadzą do Rzymu: wspomnienia i refleksje (1972),
- Gdzie wzrok nie sięga…: refleksje z wędrówki po Jonii (1973).
Przypisy
- Jarosław Mikołajewski, Z dyplomaty pisarz, Gazeta Wyborcza, 25.01.2013 r.
- Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12.02.1940 r. Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 05.09.2009 r. [dostęp 01.01.2010 r.]
- a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1.04.1933 r.. Warszawa: Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1933 r., s. 28. [dostęp 29.10.2020 r.]
- M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.
- Dane w serwisie Sejm Wielki.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Adam Pragier | Stefan Bratman-Brodowski | Erazm Piltz | Władysław Orzechowski | Wacław Schayer | Dorota Safjan | Andrzej Lipski (poseł) | Alicja Schnepf | Mirosław Dackiewicz | Edmund Pszczółkowski | Dariusz Wiśniewski | Adolf Zalberg-Piotrowski | Jan Śpiewak (działacz społeczny) | Ignacy Niemczycki | Jacek Wojnarowski | Grzegorz Wojciechowski (działacz komunistyczny) | Urszula Zielińska | Grzegorz Marek Poznański | Jan Chyliński | Ewa SpychalskaOceń: Jan Gawroński (dyplomata)