Danuta Knysz-Tomaszewska

W 1968 roku Danuta Knysz-Tomaszewska obroniła pracę doktorską zatytułowaną „Tradycje naturalistyczne w powieści dwudziestolecia międzywojennego i typy ich funkcjonowania”. Jej osiągnięcia naukowe zostały docenione, gdy w 1993 roku uzyskała habilitację na podstawie rozprawy „Archiwa Cazina. Dzienniki Cazina”, co umożliwiło jej objęcie stanowiska profesora na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1994–1999 pełniła również funkcję prodziekan Wydziału Polonistyki UW.

Rok 1999 był dla niej przełomowy, gdyż otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego, a następnie w 2002 roku tytuł naukowy profesora. Od 1999 do 2001 roku pełniła rolę dyrektorki Instytutu Literatury Polskiej UW. W 2008 roku podjęła pracę w nowo utworzonym Instytucie Polonistyki Stosowanej UW.

W obszarze jej badań szczególną uwagę skupiała na naturalizmie, zarówno polskim, francuskim, jak i włoskim. Interesowały ją także tradycje naturalistyczne w literaturze XX wieku, związki między sztuką a literaturą, ze szczególnym uwzględnieniem impresjonizmu oraz relacje pomiędzy obrazem a tekstem. Dodatkowo, badała dzieje intelektualistów polskich w Lotaryngii.

Jako tłumaczka, Danuta Knysz-Tomaszewska przekładała z języka francuskiego nie tylko literaturę piękną, w tym m.in. „Jeźdźców” Josepha Kessela, ale również teksty dotyczące literaturoznawstwa. Współpraca z czasopismami takimi jak „Przegląd Humanistyczny”, „Miesięcznik Literacki”, „Nowe Książki” oraz „Literatura na Świecie” zaowocowała wieloma publikacjami. Była także współtwórczynią almanachu naukowego „Les Nouveaux Cahiers Franco-Polonais” (2002–2005) oraz serii Petite bibliothéque bilingue des classiques dedykowanej literaturze polskiej.