Isaak Pomieranczuk

---

Życiorys

Isaak Pomieranczuk, syn inżyniera chemika Jakowa i lekarki, od 1918 roku żył z rodziną w Rostowie. Następnie, w 1923 osiedlił się w Rubiżnem w Donbasie. W 1927 roku ukończył szkołę podstawową, a dwa lata później dwuletnią szkołę fabryczno-zawodową, po czym rozpoczął pracę w przemyśle bawełnianym.

W 1931 roku Pomieranczuk rozpoczął studia w Iwanowskim Instytucie Chemiczno-Technologicznym, a później kontynuował naukę w Leningradzkim Instytucie Technologicznym. Jego kariera naukowa nabrała tempa w 1935 roku, kiedy to rozpoczął współpracę z Lwem Landauem w Charkowie. Dwa lata później ukończył Leningradzki Instytut Politechniczny i rozpoczął aspiranturę w Charkowskim Instytucie Fizyczno-Technicznym.

W 1938 roku, po aresztowaniu Lwa Landaua, Pomieranczuk przeniósł się do Leningradu. W tym miejscu obronił pracę dyplomową oraz rozpoczął wykłady na Uniwersytecie Leningradzkim. Wkrótce potem został młodszym pracownikiem naukowym w Instytucie Fizyczno-Technicznym. W 1940 roku objął stanowisko starszego pracownika naukowego w FIZAN im. Lebiediewa w Moskwie.

Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, Pomieranczuk wraz z zespołem FIAN został ewakuowany do Kazania. W 1942 roku był zaangażowany w prace na górze Aragac w Armenii, gdzie tworzył stację badawczą. Od 1943 roku uczestniczył w radzieckim projekcie atomowym, a w 1951 roku przeniósł się do Dubnej, gdzie założył przyszły wydział teoretyczny Zjednoczonego Instytutu Badań Jądrowych.

Jego badania koncentrowały się na teoretycznych aspektach rozpraszania neutronów w kryształach, przewodnictwie cieplnym dielektryków oraz na oddziaływaniu elektronów promieniowania kosmicznego z polem magnetycznym Ziemi. Ponadto, zajął się również wysokozenergetyczną fizyką jądrową i stworzył teorię, według której przy wystarczających energiach przekroje czynne dla rozpraszania cząstek i antycząstek stają się identyczne.

W 1953 roku stał się członkiem korespondentem, a w 1964 roku członkiem rzeczywistym Akademii Nauk ZSRR. Pomieranczuk był odznaczany: Orderem Lenina, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Orderem „Znak Honoru”, a także dwukrotnie otrzymał Nagrodę Stalinowską w latach 1950 oraz 1952. Po jego śmierci został pochowany w Korolowie, w obwodzie moskiewskim.

---

Oceń: Isaak Pomieranczuk

---