Anna Kotarbińska, znana pod pseudonimem „Regina”, to postać, która na zawsze odmieniła bieg historii. Urodziła się 26 lipca 1920 roku w Warszawie. Jej życie, pełne odważnych wyborów i poświęcenia, doprowadziło ją do tragicznego końca 2 maja 1944 roku, również w stolicy Polski.
Jako podporucznik oraz łączniczka Armii Krajowej, Kotarbińska stała się symbolem determinacji i niezłomności. Jej rola w strukturach ruchu oporu podczas II wojny światowej z pewnością zasługuje na głębszą analizę i refleksję.
Życiorys
Anna Kotarbińska była córką Janusza, artysty malarza oraz byłego legionisty, i Michaliny z domu Jakubowska, nauczycielki. Rodzina osiedliła się w Zakopanem, gdzie młoda Anna (i przyszła bohaterka) uczęszczała do lokalnego liceum „Szarotka”, zdobywając maturę. Następnie podjęła studia w Warszawskiej Szkole Pielęgniarek, które ukończyła w trudnych warunkach okupacyjnych, co podkreśla jej determinację i poświęcenie.
Od lutego 1941 roku zaczęła działać w konspiracji, przeszła również przeszkolenie ogólnowojskowe. Jej zaangażowanie w ruch oporu było znaczące, szczególnie jako łączniczka pułku Armii Krajowej „Baszta”. W okresie od 1942 do 1944 roku pełniła rolę łączniczki dowódcy batalionu „Karpaty”, a także szkół podchorążych oraz niższych dowódców w pułku „Baszta”. Zajęcia szkoły odbywały się w mieszkaniu Edwarda Jagusiaka na ul. Elektoralnej 12. Anna regularnie dostarczała broń, instrukcje szkoleniowe oraz inne niezbędne materiały edukacyjne, a także odgrywała kluczową rolę w szkoleniu sanitariuszek.
Niestety, 10 kwietnia 1944 roku, na rogu Nowego Światu i Al. Jerozolimskich, Anna została aresztowana. W chwili zatrzymania miała przy sobie broń, co jeszcze bardziej podkreśla jej odwagę. Została przewieziona do al. Szucha, gdzie przeszła brutalne tortury, a następnie z połamanymi żebrami odwieziono ją na Pawiak. W trakcie tamtych dramatycznych chwil udało jej się wysłać gryps, w którym uspokajała bliskich i przyjaciół, zapewniając, że nie ujawniła żadnych informacji. Ostatecznie, wyniesiona na noszach na egzekucję, została rozstrzelana w ruinach getta, co kończy jej krótkie, lecz pełne poświęcenia życie.
Order i odznaczenia
Anna Kotarbińska otrzymała szereg ważnych odznaczeń, które podkreślają jej zasługi. Warto wymienić kilka z nich:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie nr 12919,
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.
Przypisy
- Kawalerowie Orderu Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 11.05.2018 r.]
- Więźniowie Pawiaka lata 1939–1944 [dostęp 17.11.2013 r.]
- Absolwenci „Szarotki” [dostęp 17.11.2013 r.]
- Zawacka 2005, s. 116.
- Łukomski Ł., Polak P., Suchcitz S., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 440.
- Michalska 1988, s. 204.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Franciszek Łaźniński | Marian Gorzkowski (żołnierz) | Artur Jerzy Spitzbarth | Czesław Zadrożny | Tadeusz Bobrowski | Bolesław Heilpern | Henryk Millak | Edward Sas-Świstelnicki | Julian Michaux | Janusz Sobierajski | Kazimierz Maks | Władysław Dybowski (żołnierz) | Władysława Hanczke | Andrzej Stachowicz | Helena Mężyńska | Czesława Karaszewska | Adam Barszczewski | Anna Smoleńska | Ryszard Jakubowski (żołnierz AK) | Wanda Broszkowska-PiklikiewiczOceń: Anna Kotarbińska