Władysław Dybowski (żołnierz)


Władysław Jan Dybowski, znany również pod pseudonimem „Korwin”, był osobą o niezwykle bogatym życiorysie. Urodził się 17 maja 1892 roku w Warszawie, gdzie także spędził większość swojego życia. Jego kariera zawodowa obejmowała nie tylko sferę prawniczą, bowiem był rotmistrzem kawalerii Wojska Polskiego.

Jako człowiek osadzony w realiach swoich czasów, Władysław Dybowski pozostawił za sobą znaczący ślad, zarówno jako prawnik, jak i żołnierz, co podkreśla jego różnorodną działalność w ważnych momentach historycznych.

Jego życie zakończyło się 31 sierpnia 1947 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie pamięć i szacunek wśród współczesnych oraz następnych pokoleń.

Życiorys

Władysław Dybowski był synem Jana i Władysławy Kulikowskich. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika, posiadając starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919, z numerem 1007 lokaty w korpusie oficerów piechoty. Już w 1923 roku pełnił służbę w 11 pułku piechoty stacjonującym w Tarnowskich Górach. Następnie, w roku 1924, po przeniesieniu do korpusu oficerów kawalerii, zasilił szeregi 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi. 3 maja 1926 roku został mianowany rotmistrzem, uzyskując starszeństwo z dniem 1 lipca 1925 oraz 13 lokatę w korpusie oficerów kawalerii.

Dybowski aktywnie walczył w kampanii wrześniowej 1939 oraz podczas okupacji niemieckiej. W lutym 1942 roku był jednym z twórców i dowódcą Krakowskiej Brygady Obrony Narodowej, w której służył pod pseudonimem „Korwin”. Brygada ta liczyła 1200 żołnierzy. Po zakończeniu wojny, od sierpnia 1945 roku, piastował stanowisko wiceprezydenta Legnicy.

Niestety, los Władysława Dybowskiego odmienił się dramatycznie. 18 października 1946 roku został aresztowany, dwa dni po zatrzymaniu swojego syna, Konrada Dybowskiego. Oskarżono go o utrzymywanie kontaktu z podziemną organizacją oraz o współpracę z komisarzem środowiska OP. Uznano go nawet za agenta tej organizacji, działającego w szeregach PPR.

W czerwcu 1947 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie, pod przewodnictwem ppłk. Jana Hryckowiana, skazał go w sprawie R.S. 1818/47 na karę śmierci, na podstawie pkt. 7 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. Równocześnie skazano jego syna oraz innych współtowarzyszy z niepodległościowego środowiska. Wyrok ten został potwierdzony przez Najwyższy Sąd Wojskowy 23 lipca 1947 roku, a Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Władysław Dybowski został stracony 31 sierpnia 1947 roku.

W szerszym kontekście, 2 marca 1993 roku Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wyrok wydany przez b. WSR w Warszawie. Grób symboliczny Władysława Dybowskiego oraz jego syna znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w Kwaterze „Na Łączce”, jednak rzeczywiste miejsca ich pochówków pozostają nieznane.

Przypisy

  1. Legnicki żołnierz Niezłomny [online], spchd.lca.pl [dostęp 26.04.2024 r.]
  2. „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000 r.

Oceń: Władysław Dybowski (żołnierz)

Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:7