Tadeusz Bobrowski

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Bobrowski, urodzony 24 stycznia 1873 roku w Warszawie, a zmarły 11 maja 1930 roku w Wilnie, był wybitnym polskim generałem brygady oraz inżynierem mechanikiem okrętowym. Jego zawodowe życie i osiągnięcia pozostają ważną częścią historii wojskowości w Polsce.

W latach 1891-1918 Tadeusz Bobrowski służył w Cesarskiej Marynarce Wojennej Rosji, co stanowiło fundament jego kariery wojskowej. Jako specjalista, jego umiejętności inżynieryjne i doświadczenie w marynarce były niezastąpione podczas I wojny światowej oraz konfliktu w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu służby w rosyjskiej marynarce, przyjął nowe zadanie w polskiej Marynarce Wojennej, gdzie pełnił funkcje aż do 1925 roku.

Bobrowski zakończył swoją karierę zawodową na niezwykle prestiżowym stanowisku szefa Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej, co świadczy o jego dużym wkładzie i znaczeniu w tworzeniu nowoczesnej floty wojennej Polski.

Życiorys

Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Tadeusz Bobrowski przyszedł na świat 24 stycznia 1873 roku w Warszawie. W 1891 roku obronił dyplom na Wydziale Mechanicznym Morskiej Szkoły Inżynierii z siedzibą w Kronsztadzie, a trzy lata później, w 1894 roku, ukończył kurs dla mechaników broni podwodnej. Jest również absolwentem Akademii Morskiej, którą ukończył w 1898 roku.

W okresie od 1894 do 1918 roku pełnił służbę w rosyjskiej Marynarce Wojennej, a jego awans zakończył się osiągnięciem stopnia kapitana I rangi, znanego również jako komandor. W swojej karierze pływał na krążownikach i uczestniczył w wielu dalekomorskich rejsach, z których warto wspomnieć podróż na „Admirale Nachimowie”. Od roku 1905 zajmował stanowisko oficera mechanika sił torpedowych Floty Morza Czarnego. W latach 1914-1918 był zastępcą głównego mechanika portu w Sewastopolu.

Służba w Wojsku Polskim

W 1919 roku Tadeusz Bobrowski został przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie awansował do stopnia generała majora marynarki, znanego jako kontradmirał, w ramach Korpusu Morskich Oficerów Technicznych. Jego pierwszym zadaniem było kierowanie Sekcją Techniczną w Departamencie dla Spraw Morskich.

W 1921 roku otrzymał stopień generała brygady, a w 1922 roku, po przekształceniu Departamentu dla Spraw Morskich w Kierownictwo Marynarki Wojennej, objął stanowisko szefa Służby Technicznej. W 1925 roku, po skandalu związanym z zakupem przestarzałych min morskich, znanym jako „afera minowa”, został usunięty ze stanowiska razem z wiceadmirałem Kazimierzem Porębskim oraz kontradmirałem Wacławem Kłoczkowskim i przeniesiony w stan nieczynny.

Tadeusz Bobrowski przeszedł w stan spoczynku w 1927 roku. Rok później Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie, które zostało wszczęte przez Prokuraturę Wojskową w 1926 roku. Po zakończeniu kariery wojskowej, pracował w „Żegludze Polskiej” w Gdyni. Zmarł 11 maja 1930 roku w Wilnie.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Bobrowski został odznaczony wieloma wyróżnieniami, które odzwierciedlają jego zasługi dla kraju.

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 7 lipca 1931,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 2 maja 1923,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 29 kwietnia 1925.

Przypisy

  1. Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 312, Nr 14 z 20.09.1930 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  2. M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  3. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.
  4. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około rozwoju marynarki wojennej”.

Oceń: Tadeusz Bobrowski

★★★★★
Średnia ocena:4.92 Liczba ocen:14