Barbara Felicka

Jako córka Franciszka Kunickiego i Krystyny z domu Frąckowiak, Barbara w latach 1968–1972 uczęszczała do VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie, gdzie zdobyła maturę oraz rozwijała swoje zainteresowania, będąc aktywną harcerką w „Czarnej Jedynce”. Następnie, w 1977 roku, ukończyła studia etnograficzne na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego.

Już w czasie studiów Felicka zaangażowała się w pomoc osobom represjonowanym po protestach, które miały miejsce w Ursusie w czerwcu 1976 roku. Tam poznała kluczowych działaczy opozycji demokratycznej, takich jak Elżbieta Regulska oraz Alina Cała. Wraz z nimi organizowała liczne działania opozycyjne, w tym w 1977 roku wspólnie z Witoldem Łuczywo i Elżbietą Regulską, zajmowała się drukowaniem podziemnego „Robotnika”.

Felicka była również zaangażowana w różnorodne inicjatywy, takie jak przepisywanie na maszynie pierwszych komunikatów KOR, składanie Biuletynu Informacyjnego KSS „KOR” oraz kolportaż niezależnych czasopism. Dodatkowo, była członkiem zespołu redakcyjnego pisma Niezależnego Ruchu Chłopskiego „Placówka”. W latach 1988–1989 pracowała jako bibliotekarka w Bibliotece Narodowej.

Po roku 1989 Felicka związała się z redakcją „Zeszytów Literackich”, a później pracowała w „TCH” oraz w „McCann Erickson”. W chwili obecnej jest członkinią zarządu Fundacji Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Hipoterapia”. Jej działalność została dostrzegona i doceniona, ponieważ 13 grudnia 2011 roku, Prezydent RP Bronisław Komorowski przyznał jej Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczenie to było wynikiem jej wybitnych zasług w pracy na rzecz przemian demokratycznych w Polsce oraz osiągnięć w społecznej i zawodowej działalności, jak również popularyzacji wiedzy o najnowszej historii naszego kraju.