Ulica Wojciecha Górskiego w Warszawie

Ulice i place

Ulica Wojciecha Górskiego to interesujący element warszawskiego krajobrazu miejskiego. Znajduje się ona w sercu stolicy, w dzielnicy Śródmieście, która jest znana z bogatej architektury oraz tętniącego życiem kulturalnego i społecznego.

Ulica ta jest miejscem, gdzie historia spotyka nowoczesność, co czyni ją wyjątkowym punktem na mapie Warszawy.

Historia

W latach 1882–1883 zrealizowano budowę ulicy, która została utworzona przez posesję Samuela Lewentala. Początkowo nosiła nazwę ulica Hortensja, na cześć żony właściciela. Ulica ta pełniła funkcję przedłużenia ulicy Złotej w kierunku wschodnim. Połączenie z ulicą Nowy Świat zapewniała brama kamienicy pod numerem 41 oraz mały skwer na podwórzu, gdzie ruch odbywał się wyłącznie pieszo.

Pierwszym obiektem mieszczącym się przy tej ulicy był gmach Gimnazjum Wojciecha Górskiego, usytuowany pod numerem 2. Projekt budynku, którego autorami byli Artur Göbel oraz Józef Pius Dziekoński, obejmował trzy piętra, a jego konstrukcja wykorzystała nowoczesny materiał, jakim było żeliwo.

W latach 80. XIX wieku wzdłuż ulicy zaczęły powstawać kolejne kamienice, zazwyczaj trzypiętrowe. Niemniej jednak, ich wybudowanie nie dorównywało monumentalności narożnej kamienicy Emila Wedla, która powstała w 1893 roku i należy do numeracji ulicy Szpitalnej.

Warto zauważyć, że od 1939 roku ulica zyskała obecną nazwę, upamiętniając Wojciecha Górskiego, który zmarł w 1935 roku. W latach 30. XX wieku, pod numerem 6, znajdowały się siedziby konsulatów honorowych Meksyku i Salwadoru w Polsce.

Aż do 1939 roku ulica miała typowo mieszkalny charakter, funkcjonowało jedynie kilka sklepów oraz przedsiębiorstw. Choć ten rok nie przyniósł wielkich szwanków w zabudowie, podczas powstania warszawskiego zniszczeniu uległa cała parzysta strona ulicy. Batalion Kiliński zdołał utrzymać swoje pozycje aż do końca powstania. W tym dramatycznym okresie przy ulicy funkcjonował dom starców oraz matek z małymi dziećmi, zarządzany przez Annę Chmielewską.

Po zakończeniu II wojny światowej odbudowano jedynie nieparzystą stronę ulicy, całkowicie pomijając pierwotny architektoniczny styl budynków. Po 1945 roku wprowadzono również dwie nowe przecznice: ul. Kubusia Puchatka, która nie dosięga ulicy Górskiego, oraz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Przy ulicy usytuowany jest także pomnik Wojciecha Górskiego, który został odsłonięty w 1957 roku na trawniku przy skrzyżowaniu z ul. Juliana Tuwima. Oryginalnie stał w holu nieistniejącego już gmachu gimnazjum im. Wojciecha Górskiego. Autorem brązowego popiersia z 1937 roku, wykonanego w pracowni Braci Łopieńskich, jest Władysław Szyndler.

Przypisy

  1. Aniela Uziembło, Chmielewska ze Szlachcińskich Anna, w: Praca Socjalna, nr 1/2018, s.124, ISSN 0860-3480
  2. Ulica Wojciecha Górskiego. srodmiescie.warszawa.pl. [dostęp 27.07.2016 r.]
  3. Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999 r., s. 141.
  4. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998 r., s. 334.
  5. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 4. Gagarina–Humańska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1997 r., s. 68.
  6. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970 r., s. 55.
  7. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970 r., s. 55−56.
  8. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1937 r., s. 279, 282.
  9. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1936. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1936 r., s. 270, 273.
  10. Jan Lasocki: Parę słów z historii szkoły. W: Jednodniówka jubileuszowa 1877–1937, 1912–1937. Warszawa: 1937 r., s. 9.

Oceń: Ulica Wojciecha Górskiego w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.59 Liczba ocen:18