Ulica Jezuicka w Warszawie

Ulice i place

Ulica Jezuicka to urokliwa część warszawskiego Starego Miasta, która łączy dwa istotne punkty. Rozpoczyna się przy Rynku Starego Miasta, a kończy przy ulicy Kanonia.

Ta wąska, historyczna uliczka jest świadkiem wielu wydarzeń, które miały miejsce w sercu Warszawy i przyciąga turystów swoim niepowtarzalnym klimatem, często będąc miejscem spacerów i odkryć.

Historia

Ulica w samym sercu Warszawy ma długą i bogatą historię. Została wytyczona w trakcie lokacji miasta, gdy pierwotnie nosiła nazwę Świętojańskiej. Po wybudowaniu kościoła i klasztoru jezuitów, w XVII wieku uzyskała obecną nazwę.

W XV wieku na tej ulicy istniało dziewięć posesji, z czego sześć znajdowało się po wschodniej stronie, a trzy po zachodniej. Dokumenty z lat 1445 i 1462 przynoszą pierwsze wzmianki o kamienicach. Mieszkańcami byli głównie mieszczanie, wyżsi urzędnicy oraz duchowieństwo wyższej rangi, a w 1547 roku mieściła się tam siedziba biskupów poznańskich.

Pożar, który miał miejsce w 1607 roku, zniszczył znacz część zabudowy ulicy, co spowodowało, że jezuici zaczęli przejmować znajdujące się przy niej posesje. Po scaleniu czterech kamienic po zachodniej stronie ulicy, pod numerem 1/3, powstało kolegium jezuitów w Warszawie w drugiej połowie XVII wieku, a w 1676 roku uruchomiono tam szkołę na stronie wschodniej.

Od 1725 roku na posesji nr 4 działało Gimnazjum Zaluscianum (hip. 73). Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 roku, nieruchomości zajmowane przez ten zakon trafiły pod jurysdykcję Komisji Edukacji Narodowej, a później przeszły w ręce rządu w XIX wieku.

W latach 1840–1857 w budynku pod numerem 4, przy ulicy Jezuickiej, funkcjonowała dwuletnia Szkoła Farmaceutyczna, która w 1857 roku została włączona do Cesarsko-Królewskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej, utrzymując jednocześnie wydział pod tym samym adresem. Ulica została wybrukowana w drugiej połowie XVIII wieku.

W latach 1872–1939 w budynku kolegium jezuickiego miało swoje siedziby Archiwum Akt Dawnych. Po zniszczeniach spowodowanych II wojną światową, budynki zostały zrekonstruowane w latach 1953–1959.

W 1983 roku na komisariacie milicji mieszczącym się pod numerem 1/3 miało miejsce tragiczne zdarzenie – śmiertelne pobicie Grzegorza Przemyka. Ulicę zamieszkiwały także znane postacie, takie jak Jakub Kubicki, architekt królewski, rzeźbiarz Franciszek Pinck oraz architekt Józef Pius Dziekoński.

Przypisy

  1. E. Więckowska, Pracownicy apteczni w Królewstwie Polskim na przełomie XIX i XX wieku, [w:] Zawód farmaceuty na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, Warszawa-Katowice 2006 r., ss. 105-116.
  2. Maria Lewicka: Atlas architektury Starego Miasta w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1992 r., s. 69.
  3. Olgierd Puciata, Hanna Szwankowska, Edward Szwankowski, Stanisław Żaryn (red.): Szkice staromiejskie. Warszawa: Wydawnictwo Sztuka, 1955 r., s. 38.
  4. Olgierd Puciata, Hanna Szwankowska, Edward Szwankowski, Stanisław Żaryn (red.): Szkice staromiejskie. Warszawa: Wydawnictwo Sztuka, 1955 r., s. 25.

Oceń: Ulica Jezuicka w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.8 Liczba ocen:10