Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie (starokatolicka mariawitów)

---

Obszar

Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie, będąca jedną z największych parafii mariawickich w Polsce, gromadzi wiernych z Warszawy oraz pobliskich miejscowości. Liczy ona ponad 1500 wiernych, co świadczy o jej znaczeniu i popularności w regionie.

W skład parafii wchodzi cmentarz wyznaniowy, który stanowi ważne miejsce spoczynku dla zmarłych członków społeczności. Oprócz tego parafia dysponuje dwoma kościołami, z których jeden jest obecnie wykorzystywany do odbywania ceremonii religijnych, a drugi pozostaje nieaktywny. Dodatkowo, na działce przy ul. Szarej 8 wcześniej znajdował się kościół Przenajświętszego Sakramentu, który dziś już nie funkcjonuje.

Proboszcz wspólnoty ma również na celu opiekę nad cmentarzem mariawickim zlokalizowanym w Górce Powielińskiej oraz parafią Trójcy Przenajświętszej w Lutkówce. W stolicy Warszawy mieszka również kaplica domowa Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, która jest częścią Kościoła Katolickiego Mariawitów, wzmacniając tym samym obecność mariawityzmu w regionie.

Historia

Warszawa odgrywa kluczową rolę w historii mariawityzmu. To właśnie w tym mieście, do IV gimnazjum żeńskiego przy ulicy Miodowej, uczęszczała Feliksa Kozłowska, założycielka zgromadzeń sióstr i kapłanów mariawitów. Po ukończeniu edukacji i trzech latach pracy jako nauczycielka, zdecydowała się wstąpić do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, które wówczas nie nosiło habitu i miało swoją siedzibę w Warszawie przy ul. Wilczej 7.

W wyniku ogłoszonej w kwietniu 1906 encykliki potępiającej kapłanów mariawitów, mariawityzm zyskał na rozgłosie i zaczęli do niego przybywać wierni. Mieszkańcy Warszawy znowu zaczęli odwiedzać parafie, gdzie pracowali mariawici, m.in. w Lesznie pod duchową opieką kapłana Maria Bazylego Furmanika oraz w Cegłowie z proboszczem Bolesławem Marią Łukaszem Wiechowiczem. Powstanie nowego ruchu religijnego zainspirowało warszawskich mariawitów do stworzenia własnej parafii.

W grudniu 1906 roku, zwrócili się do przełożonego Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów z prośbą o wyznaczenie duszpasterza dla Warszawy. Ostatecznie, został nim kapłan Wacław Maria Szczepan Żebrowski, który już od Bożego Narodzenia zamieszkał na stałe w stolicy.

Rok później, 1907, mariawici dysponowali w Warszawie trzema kaplicami. Pierwsza kaplica została urządzona przy ul. Inżynierskiej 5, a kolejna przy ul. Czerniakowskiej 96 oraz na Powiślu przy ul. Leszno 138. Pierwsza kapituła generalna miała miejsce w kaplicy przy ul. Inżynierskiej na początku października 1907, gdzie podjęto decyzję o języku narodowym w liturgii oraz podziale parafii mariawickich na pięć okręgów terytorialnych.

W miarę rozwoju mariawityzmu w Warszawie, trzy kaplice przestały wystarczać. Wierni z Czerniakowa w maju 1908 roku rozpoczęli budowę kościoła przy ul. Szarej 8, a mariawici z Woli zbudowali murowaną kaplicę przy ul. Karolkowej 10. Na Pradze natomiast konsekrowano kaplicę 24 grudnia przy ul. Skaryszewskiej 12.

Budową tych trzech świątyń kierował kapłan Maria Szczepan Żebrowski, a w duszpasterskiej obsłudze wspierało go wielu innych kapłanów. Wkrótce powstały w Warszawie trzy parafie mariawickie, które były pod wezwaniem Przenajświętszego Sakramentu oraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.

Kościół Przenajświętszego Sakramentu prezentował się bardzo okazale, utrzymany w stylu neogotyckim, jako wydłużony gmach jednonawowy z rozbudowanym prezbiterium. W ówczesnym czasie, warszawscy mariawici liczyli około 15 tysięcy wiernych, co zainspirowało ich do budowy domów parafialnych, które obejmowały różnorodne warsztaty i sklep spożywczy, a także miejsce dla rodzin w tzw. domu ludowym przy ul. Szarej 10.

Zaangażowanie warszawskich mariawitów zyskało uznanie wśród holenderskich biskupów starokatolickich Unii Utrechckiej, którzy odwiedzali miasto z okazji sakry biskupiej dla kapłanów. Warszawski proboszcz, kapłan Żebrowski, nie był zadowolony z braku zaproszenia na te święcenia, co w 1911 roku doprowadziło go do nieudanej próby przejęcia zabudowań parafialnych.

Nowym proboszczem został kapłan Maria Alfons Ryttel, a parafia uzyskała działkę przy ul. Wolskiej 186, gdzie powstał cmentarz. W 1912 roku mariawici, dotychczas chowani na rzymskokatolickich cmentarzach, zyskali własny cmentarz. Kolejnymi proboszczami parofii byli: kapłan Wawrzyniec Ignacy Maria Franciszek Rostworowski oraz zasiadający w 1921 roku.

W wyniku decyzji abpa Jana Marii Michała Kowalskiego w 1923 roku, warszawscy mariawici stracili dwa kościoły, co przyczyniło się do zmniejszenia liczby wiernych. W 1934 roku wzniesiono nową świątynię obok drewnianej kaplicy pogrzebowej przy ul. Wolskiej, a przed II wojną światową w Warszawie pozostawało około 2000 mariawitów.

W trakcie II wojny światowej, kościół na Woli doznał wielu zniszczeń, zmuszając wiernych do przeniesienia nabożeństw do bocznej kaplicy. Po wojnie, duchowieństwo zajmowało się udzielaniem posługi wiernym w skromnych, pozbawionych wygód warunkach. Szkoły i kościoły ulegały degradacji, a wykonywane remonty były jedynie doraźne. Władze rozebrały kościół na Powiślu oraz znacjonalizowały grunt, ale w 1997 roku Kościół Starokatolicki Mariawitów otrzymał prawo wieczystego użytkowania tej ziemi.

Na terenie cmentarza przy ul. Wolskiej, w miejscu władze stworzyły pętlę tramwajową, a sam kościół potrzebował licznych nakładów na naprawy i modernizacje. Tylko dzięki pomocy siostr zakonnych, które zamieszkały przy kościele, obiekt przetrwał. Rada Kościoła w 1956 roku wysłała kapłana Jana Marię Bernarda Kuklę do Warszawy, który przeprowadził remont.

W 1958 roku rozpoczęto odbudowę kościoła, a dnia 23 października 1960 biskup Jan Maria Michał Sitek konsekrował nową świątynię. W kolejnych latach rozpoczęły się jednak prawdziwe zmiany. W 1984 roku zbudowano budynek katechetyczny, a z czasem liczba parafian znacząco wzrosła, co wymusiło myślenie o nowym kościele. Po wielu staraniach podjęto decyzję o budowie w 1994 roku nowego obiektu, który po trzech latach powstał 21 września 1997 roku, konsekrowany przez biskupa Zdzisława Marię Włodzimierza Jaworskiego.

W kolejnych latach miały miejsce różne zmiany w parafii, w tym poświęcenie obrazu Mateczki oraz dzwonnicy. Po odejściu kapłana Stanisława Marii Łukasza Kaczorka, jego miejsce zajął kapłan Marek Maria Karol Babi, a po jego powołaniu na biskupa, obowiązki proboszcza przejął kapłan Grzegorz Maria Dominik Miller od 11 lipca 2016 roku.

Działalność

Parafia mariawicka w Warszawie angażuje się w różnorodne działania społeczno-kulturalne, oferując nie tylko opiekę duszpasterską, ale również bogaty program aktywności. W jej murach odbywają się nabożeństwa ekumeniczne, spotkania młodzieżowe oraz uroczystości o różnym charakterze.

Integralną częścią społeczności parafialnej jest grupa kobiet, które nie tylko reprezentują parafię na szerokim forum ekumenicznym, ale także organizują różnorodne wydarzenia i spotkania, które integrują lokalnych wiernych.

Rada parafialna, na czele której stoi proboszcz, pełni rolę organu odpowiedzialnego za podejmowanie decyzji dotyczących funkcjonowania parafii. Członkowie rady, którzy zostają wybrani na okres siedmiu lat podczas zebrania parafialnego, obecnie obejmują osoby takie jak Emila Gąsior, Michał Głuszczyk, Bartosz Łuczak, Michał Rybak oraz bp Marek Maria Karol Babi.

Utrzymanie parafii odbywa się głównie dzięki hojności parafian, w tym składkom, darowiznom i ofiarom. Każdego roku przed zebraniem parafialnym dokonywane jest rozliczenie uzyskanych środków. Parafia aktywnie angażuje się również w pomoc dla osób biednych i samotnych, starając się uczynić życie w społeczności lepszym.

W parafii prowadzone są lekcje religii dla dzieci i młodzieży, które są nadzorowane przez katechetki oraz proboszcza. Uczniowie są podzieleni na sześć grup wiekowych, co pozwala na dostosowanie nauczania do ich potrzeb. Świadectwa wydawane przez parafię są honorowane przez szkoły publiczne, co świadczy o ich wartości edukacyjnej.

Dodatkowo, parafia organizuje spotkania dla osób pragnących zgłębić doktrynę i historię mariawityzmu. Kancelaria parafialna jest dodatkowym źródłem informacji oraz miejscem, gdzie można nabyć mariawicką literaturę religijną oraz „Mariawitę” – organ prasowy Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.

Na terenie parafii działa także chór parafialny, grupa młodzieżowa oraz ministranci, co dodatkowo wzbogaca życie społeczności.

Ważnym momentem w historii parafii było zarejestrowanie 23 lipca 2013 roku Stowarzyszenia im. Feliksy Kozłowskiej przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy. Stowarzyszenie to ma na celu wspieranie rozwoju oraz integrację członków i sympatyków Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, jak również promowanie wiedzy na temat mariawityzmu oraz wartości chrześcijańskich. Działalność stowarzyszenia realizowana jest poprzez trzy sekcje: dziecięcą, młodzieżową oraz seniorów. Wyróżniające się akcje prowadzone przez stowarzyszenie to m.in. „Przypomnij sobie dom na święta”, która zapewnia wsparcie duchowe i materialne osobom bezdomnym, oraz organizacja kursów komputerowych i „ABC języka francuskiego”.

---

Oceń: Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie (starokatolicka mariawitów)

---