Kamienica Stanisława i Kazimiery Kacperskich w Warszawie


Kamienica Stanisława i Kazimiery Kacperskich to wyjątkowa budowla zlokalizowana w sercu Warszawy. Usytuowana jest ona przy placu Unii Lubelskiej, co czyni ją jednym z punktów orientacyjnych w tym dynamicznie rozwijającym się obszarze. Warto zwrócić uwagę, że kamienica znajduje się u zbiegu dwóch ważnych ulic: Marszałkowskiej oraz Polnej.

Niezwykła architektura oraz historia tego miejsca sprawiają, że jest to interesujący temat dla miłośników warszawskich kamienic i historii miasta.

Historia

Kamienica, która została wzniesiona w latach 1911–1913, została zaprojektowana z myślą o Stanisławie Kowalskim, kupcu z prowincji. Głównym celem budowy było ulokowanie jego kapitału w sektorze nieruchomości. Niestety, nazwisko architekta, który odpowiadał za projekt budynku, jest na chwilę obecną nieznane. W momencie oddania budowli do użytku w 1914 roku, prezentowała się jako jeden z najwyższych domów mieszkalnych w Warszawie – wysokościowy budynek znajdował się obok innej znaczącej kamienicy na Mariensztacie przy ulicy Nowy Zjazd 7.

Budynek, ze względu na swój trapezowy kształt, zyskał popularną nazwę „żelazko”, co przywodziło na myśl podobieństwo do nowojorskiego Flatiron Building. Oferował on różnorodne mieszkania – od kawalerek po przestronne trzy- i czteropokojowe lokale. Jak na swoje czasy, kamienica była niezwykle nowoczesna, z takimi udogodnieniami jak centralne ogrzewanie, elektryczność, centralne odkurzacze i marmurowe schody. Dodatkowym atutem obiektu były również trzy windy, co podnosiło komfort życia mieszkańców.

W centralnej części kamienicy znajdowało się wąskie, tzw. „podwórko-studnia”, na które wychodziły okna klatek schodowych oraz korytarzy prowadzących do mieszkań.

Nazwa obiektu, Kamienica Kacperskich, pochodzi od Stanisława i Kazimiery Kacperskich, którzy przez wiele lat byli jej właścicielami. Niestety, niewiele przed wybuchem II wojny światowej, zmuszeni zostali do sprzedaży budynku za 1,3 miliona złotych do Państwowego Zakładu Emerytalnego. W czasie wojny kamienica służyła jako siedziba Komórki Biura Studiów Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Armii Krajowej. Mimo bombardowań, obiekt przetrwał wciąż w dobrym stanie, mimo uszkodzeń dachu i dwóch pięter.

Prace remontowe w budynku miały miejsce w latach 1955–1956, kiedy to część dekoracyjnych elementów została usunięta. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1970 roku, kiedy podwórko wyłożono lukspferami, tworząc podłogę na wysokości drugiego piętra. W tym okresie działała tam również stołówka przeznaczona dla oddziałów ZOMO.

W drugiej połowie lat 80. budynek przeszedł następny remont, a w latach 90. zaczęto w nim lokować mieszkania socjalne, co niestety doprowadziło do jego zaniedbania i rozwoju patologii społecznej w jego obrębie. W 2007 roku na antenie TVP wyemitowano reportaż pod tytułem „Getto biedy przy Marszałkowskiej”, dotyczący tej problematyki. Kamienica, ze względu na częste przypadki samobójstw na jej terenie, zaczęła funkcjonować w potocznej mowie jako „kamienica samobójców”. Obecnie na pierwszym piętrze znajduje się hostel, a od 2017 roku w budynku trwają kolejne prace remontowe.

W kulturze popularnej

Kamienica, znana jako dom Stanisława i Kazimiery Kacperskich, jest nie tylko ważnym punktem architektonicznym Warszawy, ale również istotnym elementem w kulturze popularnej. W 1933 roku pojawiła się w filmie fabularnym „Dwanaście krzeseł”, co podkreśla jej znaczenie w historii polskiego kina.

Co więcej, w tej wyjątkowej kamienicy została nakręcona część scen teledysku do utworu „Widok” Mariki i zespołu Spokoarmia, który miał swoją premierę w 2012 roku. Oba te wydarzenia świadczą o trwałym dziedzictwie tego miejsca, które przyciąga zarówno twórców filmowych, jak i muzyków.


Oceń: Kamienica Stanisława i Kazimiery Kacperskich w Warszawie

Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:18