Włodzimierz Kotoński

Kultura i sztuka

Włodzimierz Kotoński jest postacią, która na stałe wpisała się w historię muzyki polskiej. Urodził się 23 sierpnia 1925 roku w Warszawie, a jego życie dobiegło końca 4 września 2014 roku w tym samym mieście.

Był on nie tylko wybitnym kompozytorem, ale także pionierem w dziedzinie muzyki elektronicznej, który otworzył nowe horyzonty dla wielu twórców w Polsce. Jego wkład w rozwój tego gatunku muzycznego był bezprecedensowy, co czyni go jednym z najważniejszych przedstawicieli muzyki współczesnej w naszym kraju.

Nie można zapomnieć o jego roli jako pedagoga, dzięki któremu wiele młodych talentów mogło rozwijać swoją pasję do muzyki. Włodzimierz Kotoński to postać, która z pewnością zasługuje na szersze uznanie i pamięć.

Życiorys

Włodzimierz Kotoński, wybitny kompozytor, ukończył studia kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod okiem Piotra Rytla w 1951 roku. Dodatkowo, jego edukacja obejmowała prywatne studia kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego oraz naukę gry na fortepianie u Marceliny Kimontt-Jacynowej.

W twórczości Kotońskiego szczególną wagę miały wpływy folkloru podhalańskiego, co odzwierciedla się w jego kompozycjach, takich jak „Tańce góralskie na orkiestrę”, jak również w jego analitycznych pracach teoretycznych.

W latach 1957–1961 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki, które miały miejsce w Darmstadcie. W 1967 roku rozpoczął pracę jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1972 roku uzyskał tytuł docenta. W roku 1983 awansował na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a od 1990 był profesorem zwyczajnym. W latach 1972–1973 pełnił również funkcję dziekana na wydziale kompozycji, dyrygentury i teorii muzyki. Prowadził zajęcia z zakresu kompozycji oraz muzyki elektronicznej i komputerowej.

W okresie 1970–1971 przebywał na stypendium w Berliner Künstlerprogramm w Berlinie Zachodnim. W następnych latach prowadził również klasę kompozycji i wykłady dotyczące muzyki na taśmę w różnych uczelniach: Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie (1971), Uniwersytecie Stanowym w Buffalo (1978) oraz Rubin Academy of Music w Jerozolimie (1989).

Od 2008 roku był przewodniczącym jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie współczesnej muzyki poważnej OPUS. Do grona jego uczniów należy wiele znakomitości, w tym: Jacek Grudzień, Jarosław Kapuściński, Krzysztof Knittel, Stanisław Krupowicz, Hanna Kulenty, Weronika Ratusińska, Anna Ignatowicz-Glińska, Paweł Mykietyn, Edward Sielicki, Owen Leech oraz Paweł Szymański.

Włodzimierz Kotoński zmarł w Warszawie 11 września 2014 roku i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 36A-1-26.

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Kotoński został odznaczony licznymi wyróżnieniami, które przyznano mu w uznaniu za jego znaczący wkład w kulturę i sztukę. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1982 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1974 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 11 lipca 1955 roku,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 19 stycznia 1955 roku,
  • Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, odznaczenie to przyznano 12 października 2006 roku.

Nagrody

Włodzimierz Kotoński, uznany kompozytor, zdobył liczne nagrody w trakcie swojej kariery artystycznej. Jego osiągnięcia były wielokrotnie doceniane przez różne instytucje.

  • 1973: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki,
  • 1976: Nagroda Związku Kompozytorów Polskich,
  • 1979: Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji.

Wybrane kompozycje

Włodzimierz Kotoński, ceniony kompozytor, stworzył wiele znaczących dzieł w ciągu swojej kariery. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego wybranych kompozycji:

  • Poemat na orkiestrę (1949),
  • Tańce góralskie na orkiestrę (1950),
  • Quartettino na 4 rogi (1950),
  • Preludium i passacaglia na orkiestrę (1953),
  • Sześć miniatur na klarnet i fortepian (1957),
  • Muzyka kameralna na 21 instrumentów i perkusję (1958),
  • Musique en relief, cykl 5 miniatur na 6 grup orkiestrowych (1959),
  • Etiuda na jedno uderzenie w talerz, muzyka konkretna (1959),
  • Trio na flet, gitarę i perkusję (1960),
  • Concerto per quattro (wersja I) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1960),
  • Canto per complesso da camera (1961),
  • Selection I dla 4 wykonawców jazzowych (1962),
  • Pezzo per flauto e pianoforte (1962),
  • Musica per fiati e timpani (1963),
  • Mikrostruktury na taśmę (1963),
  • Monochromia na obój solo (1964),
  • Kwintet na instrumenty dęte (1964),
  • Concerto per quattro (wersja II) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1965),
  • A battere na gitarę, altówkę, wiolonczelę, klawesyn i perkusję (1966),
  • Pour quatre na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968),
  • Muzyka na 16 talerzy i smyczki (1969),
  • Aela, czyli gra struktur aleatorycznych na jednym dźwięku harmonicznym, muzyka elektroniczna (1970),
  • Multiplay, teatr instrumentalny na sześć instrumentów dętych blaszanych (1971),
  • Concerto per oboe na obój (także obój miłosny), 6 instrumentów dętych i orkiestrę (1972),
  • Promenada I, teatr instrumentalny na 4 wykonawców (1973),
  • Promenada II, teatr instrumentalny na 3 syntezatory, klarnet, puzon i wiolonczelę (1973),
  • Harfa Eola na sopran i 4 instrumentalistów (1973),
  • Musical games na kwintet dęty (teatr instrumentalny) (1973),
  • Electronic & Instrumental Music (1974),
  • Róża wiatrów na orkiestrę (1976),
  • Muzyka wiosenna na flet, obój, skrzypce i syntezator (ew. taśmę) (1978),
  • Pełnia lata na klarnet, fortepian, wiolonczelę i dźwięki elektroniczne (1979),
  • Bora na orkiestrę (1979),
  • Sirocco na orkiestrę (1980),
  • Pieśń jesienna na klawesyn i taśmę (1981),
  • Zatarty ślad – epitafium dla K.S. na taśmę (1982),
  • Terra incognita na orkiestrę (1984),
  • Sceny liryczne na 9 instrumentów (1986),
  • Tlaloc na klawesyn i perkusję (1986),
  • Ptaki, 8 krótkich utworów na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1988),
  • Cadenze e arie na gitarę solo (1988),
  • Antiphonae na taśmę (1989),
  • Bucolica (Morton Feldman in memoriam) na flet solo (1989),
  • Trzy etiudy rytmiczne na fortepian (1990),
  • La gioia na orkiestrę smyczkową lub 9 instrumentów smyczkowych (1991),
  • Tierra caliente na taśmę (1992),
  • Motu proprio na fagot i fortepian (1992),
  • Sonant na kwartet puzonowy (1992),
  • 7 haiku na głos żeński i 5 instrumentów (1993),
  • Koncert na gitarę elektryczną i zespół instrumentalny (1993),
  • Podróż zimowa na flet, obój, klarnet, klawesyn, skrzypce, wiolonczelę i taśmę (1995),
  • Symfonia nr 1 (1995),
  • Mijkayo na zespół instrumentów japońskich (1996),
  • Speculum vitae na taśmę i orkiestrę (1996),
  • Koncert na skrzypce i orkiestrę (1996),
  • Trzy pieśni niemieckie do słów Josepha von Eichendorffa i Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997),
  • Trzy pieśni do słów Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997),
  • Northern lights (Aurora Borealis) na klawesyn amplifikowany i taśmę (1998),
  • Sekstet na kwintet dęty i fortepian (1998),
  • Zmienne struktury na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (2000),
  • Symfonia nr 2 (2001),
  • Kwartet smyczkowy nr 1 (2002),
  • Wilanowskie pejzaże na kwartet smyczkowy i flet (2002),
  • Concerto per clarinetto e orchestra (2002–2003),
  • Madrygały polskie na sopran i zespół instrumentów dawnych do wierszy staropolskich poetów (2004),
  • Symfonia nr 3 „Góry” na chór i orkiestrę (2005–2006).

Publikacje

Oto wybór publikacji autorstwa Włodzimierza Kotońskiego, które znacząco wpłynęły na rozwój wiedzy w dziedzinie muzyki.

  • 1963 Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (zrewidowana w 1981),
  • 1989 Muzyka elektroniczna (wyd. II 2002 ISBN 83-224-0810-2),
  • 1999 Leksykon współczesnej perkusji.

Oceń: Włodzimierz Kotoński

★★★★★
Średnia ocena:4.94 Liczba ocen:15