Włodzimierz Kotoński

---

Życiorys

Włodzimierz Kotoński, wybitny kompozytor, ukończył studia kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod okiem Piotra Rytla w 1951 roku. Dodatkowo, jego edukacja obejmowała prywatne studia kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego oraz naukę gry na fortepianie u Marceliny Kimontt-Jacynowej.

W twórczości Kotońskiego szczególną wagę miały wpływy folkloru podhalańskiego, co odzwierciedla się w jego kompozycjach, takich jak „Tańce góralskie na orkiestrę”, jak również w jego analitycznych pracach teoretycznych.

W latach 1957–1961 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki, które miały miejsce w Darmstadcie. W 1967 roku rozpoczął pracę jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1972 roku uzyskał tytuł docenta. W roku 1983 awansował na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a od 1990 był profesorem zwyczajnym. W latach 1972–1973 pełnił również funkcję dziekana na wydziale kompozycji, dyrygentury i teorii muzyki. Prowadził zajęcia z zakresu kompozycji oraz muzyki elektronicznej i komputerowej.

W okresie 1970–1971 przebywał na stypendium w Berliner Künstlerprogramm w Berlinie Zachodnim. W następnych latach prowadził również klasę kompozycji i wykłady dotyczące muzyki na taśmę w różnych uczelniach: Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie (1971), Uniwersytecie Stanowym w Buffalo (1978) oraz Rubin Academy of Music w Jerozolimie (1989).

Od 2008 roku był przewodniczącym jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie współczesnej muzyki poważnej OPUS. Do grona jego uczniów należy wiele znakomitości, w tym: Jacek Grudzień, Jarosław Kapuściński, Krzysztof Knittel, Stanisław Krupowicz, Hanna Kulenty, Weronika Ratusińska, Anna Ignatowicz-Glińska, Paweł Mykietyn, Edward Sielicki, Owen Leech oraz Paweł Szymański.

Włodzimierz Kotoński zmarł w Warszawie 11 września 2014 roku i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 36A-1-26.

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Kotoński został odznaczony licznymi wyróżnieniami, które przyznano mu w uznaniu za jego znaczący wkład w kulturę i sztukę. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1982 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1974 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 11 lipca 1955 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 19 stycznia 1955 roku,
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, odznaczenie to przyznano 12 października 2006 roku.

Nagrody

Włodzimierz Kotoński, uznany kompozytor, zdobył liczne nagrody w trakcie swojej kariery artystycznej. Jego osiągnięcia były wielokrotnie doceniane przez różne instytucje.

• 1973: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki,
• 1976: Nagroda Związku Kompozytorów Polskich,
• 1979: Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji.

Wybrane kompozycje

Włodzimierz Kotoński, ceniony kompozytor, stworzył wiele znaczących dzieł w ciągu swojej kariery. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego wybranych kompozycji:

• Poemat na orkiestrę (1949),
• Tańce góralskie na orkiestrę (1950),
• Quartettino na 4 rogi (1950),
• Preludium i passacaglia na orkiestrę (1953),
• Sześć miniatur na klarnet i fortepian (1957),
• Muzyka kameralna na 21 instrumentów i perkusję (1958),
• Musique en relief, cykl 5 miniatur na 6 grup orkiestrowych (1959),
• Etiuda na jedno uderzenie w talerz, muzyka konkretna (1959),
• Trio na flet, gitarę i perkusję (1960),
• Concerto per quattro (wersja I) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1960),
• Canto per complesso da camera (1961),
• Selection I dla 4 wykonawców jazzowych (1962),
• Pezzo per flauto e pianoforte (1962),
• Musica per fiati e timpani (1963),
• Mikrostruktury na taśmę (1963),
• Monochromia na obój solo (1964),
• Kwintet na instrumenty dęte (1964),
• Concerto per quattro (wersja II) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1965),
• A battere na gitarę, altówkę, wiolonczelę, klawesyn i perkusję (1966),
• Pour quatre na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968),
• Muzyka na 16 talerzy i smyczki (1969),
• Aela, czyli gra struktur aleatorycznych na jednym dźwięku harmonicznym, muzyka elektroniczna (1970),
• Multiplay, teatr instrumentalny na sześć instrumentów dętych blaszanych (1971),
• Concerto per oboe na obój (także obój miłosny), 6 instrumentów dętych i orkiestrę (1972),
• Promenada I, teatr instrumentalny na 4 wykonawców (1973),
• Promenada II, teatr instrumentalny na 3 syntezatory, klarnet, puzon i wiolonczelę (1973),
• Harfa Eola na sopran i 4 instrumentalistów (1973),
• Musical games na kwintet dęty (teatr instrumentalny) (1973),
• Electronic & Instrumental Music (1974),
• Róża wiatrów na orkiestrę (1976),
• Muzyka wiosenna na flet, obój, skrzypce i syntezator (ew. taśmę) (1978),
• Pełnia lata na klarnet, fortepian, wiolonczelę i dźwięki elektroniczne (1979),
• Bora na orkiestrę (1979),
• Sirocco na orkiestrę (1980),
• Pieśń jesienna na klawesyn i taśmę (1981),
• Zatarty ślad – epitafium dla K.S. na taśmę (1982),
• Terra incognita na orkiestrę (1984),
• Sceny liryczne na 9 instrumentów (1986),
• Tlaloc na klawesyn i perkusję (1986),
• Ptaki, 8 krótkich utworów na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1988),
• Cadenze e arie na gitarę solo (1988),
• Antiphonae na taśmę (1989),
• Bucolica (Morton Feldman in memoriam) na flet solo (1989),
• Trzy etiudy rytmiczne na fortepian (1990),
• La gioia na orkiestrę smyczkową lub 9 instrumentów smyczkowych (1991),
• Tierra caliente na taśmę (1992),
• Motu proprio na fagot i fortepian (1992),
• Sonant na kwartet puzonowy (1992),
• 7 haiku na głos żeński i 5 instrumentów (1993),
• Koncert na gitarę elektryczną i zespół instrumentalny (1993),
• Podróż zimowa na flet, obój, klarnet, klawesyn, skrzypce, wiolonczelę i taśmę (1995),
• Symfonia nr 1 (1995),
• Mijkayo na zespół instrumentów japońskich (1996),
• Speculum vitae na taśmę i orkiestrę (1996),
• Koncert na skrzypce i orkiestrę (1996),
• Trzy pieśni niemieckie do słów Josepha von Eichendorffa i Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997),
• Trzy pieśni do słów Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997),
• Northern lights (Aurora Borealis) na klawesyn amplifikowany i taśmę (1998),
• Sekstet na kwintet dęty i fortepian (1998),
• Zmienne struktury na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (2000),
• Symfonia nr 2 (2001),
• Kwartet smyczkowy nr 1 (2002),
• Wilanowskie pejzaże na kwartet smyczkowy i flet (2002),
• Concerto per clarinetto e orchestra (2002–2003),
• Madrygały polskie na sopran i zespół instrumentów dawnych do wierszy staropolskich poetów (2004),
• Symfonia nr 3 „Góry” na chór i orkiestrę (2005–2006).

Publikacje

Oto wybór publikacji autorstwa Włodzimierza Kotońskiego, które znacząco wpłynęły na rozwój wiedzy w dziedzinie muzyki.

• 1963 Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (zrewidowana w 1981),
• 1989 Muzyka elektroniczna (wyd. II 2002 ISBN 83-224-0810-2),
• 1999 Leksykon współczesnej perkusji.

---

Oceń: Włodzimierz Kotoński

---