Edward Sielicki

---

Życiorys

Edward Sielicki jest uznawanym kompozytorem, który rozpoczął swoje muzyczne kształcenie pod okiem znanych wykonawców. Studiował kompozycję pod kierunkiem Andrzeja Dobrowolskiego oraz Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, co stanowiło fundament jego artystycznego rozwoju. W celu poszerzenia swoich umiejętności, kontynuował edukację u Ton’a de Leeuw w Sweelinck Conservatorium w Amsterdamie. Jego aktywność w dziedzinie kompozycji obejmowała również udział w Międzynarodowych Warsztatach Kompozytorskich w Amsterdamie w latach 1984 i 1988, w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie w 1986 roku oraz w Awinionie w 1991 roku. Dodatkowo brał udział w licznych warsztatach muzycznych organizowanych w Polsce.

Od 1987 roku Edward Sielicki związany jest z Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie prowadzi wykłady i zajęcia praktyczne. W 2007 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej, co potwierdza jego znaczącą pozycję w środowisku muzycznym. W latach 2008–2014 odbywał funkcję prodziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki tej instytucji. Aktualnie, w roku 2017, pracuje w Katedrze Kompozycji, gdzie dzieli się swoją wiedzą z zakresu kompozycji, muzyki elektronicznej i komputerowej, kontrapunktu oraz nowoczesnych technik kompozytorskich.

W latach 1992–1993 podejmował się wykładów na Letnim Uniwersytecie w Marly-le-Roi pod Paryżem. Jego międzynarodowe doświadczenie obejmuje również prowadzenie klasy kompozycji na Uniwersytecie Keimyung w Daegu w Korei Południowej w latach 2001, 2003 oraz 2005-2006. Edward Sielicki dał szereg wykładów otwartych na rozmaitych uczelniach w Polsce oraz za granicą, angażując się także w działalność naukową oraz popularyzatorską.

W swojej dotychczasowej karierze zdobył liczne nagrody, w tym prestiżowy Konkurs Młodych organizowany przez Związek Kompozytorów Polskich, a także Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski w Genewie oraz Międzynarodowy Konkurs Muzyki Elektroakustycznej w Bourges. Wiele jego dzieł zostało archiwalnie zarejestrowanych w Polskim Radiu i na płytach.

Edward Sielicki aktywnie uczestniczy w działalności organizacji twórczych, takich jak Związek Kompozytorów Polskich, Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej, ZAiKS oraz Polskie Stowarzyszenie Muzyki Elektroakustycznej, co świadczy o jego zaangażowaniu na rzecz rozwoju muzyki współczesnej w Polsce.

Twórczość

W twórczości Edwarda Sielickiego widoczny jest wyraźny polistylizm, który łączy w sobie wiele różnorodnych tradycji, często odległych od siebie. Artysta umiejętnie wplata w swoje dzieła cytaty oraz fragmenty z muzyki dawnej, co można dostrzec chociażby w odniesieniach do kompozycji J.S. Bacha, które są subtelnie zintegrowane z nowoczesnymi materią dźwiękową.

W swoich kompozycjach Sielicki sięga po współczesne techniki kompozytorskie, takie jak punktualizm, aleatoryzm czy sonoryzm. Równocześnie korzysta z innowacyjnych technologii, przykładowo, wykorzystuje dźwięki generowane elektronicznie oraz muzykę konkretną, co nadaje jego twórczości nowoczesny charakter.

Artysta komponuje szeroką gamę utworów, w tym orkiestrowe, kameralne, fortepianowe oraz wokalne i wokalno-instrumentalne. Tworzy również muzykę dla teatru, a także dla filmów i telewizji, co świadczy o jego wszechstronności jako kompozytora.

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)

Utwory orkiestrowe

• Luxuria (1979); wyk. „Warszawska Jesień” 1993,
• Pulchrum est quod commensuratum est na lirę korbową, smyczki i klawesyn (1987),
• Koncert fortepianowy (1995),
• E pur si muoue (1998),
• Koncert na 2 fortepiany i orkiestrę smyczkową (2000),
• Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową (2000),
• II Symfonia (2004),
• Koncert na kwartet smyczkowy i małą orkiestrę (2004),
• Koncert obojowy (2004),
• Koncert fletowy (2005),
• Concertino na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową (2005),
• Concerto per archi (2012),
• Rains, koncert na fortepian na 4 ręce i orkiestrę smyczkową (2013),
• L’Estro Fisarmonico, koncert na akordeon i orkiestrę smyczkową (2013).

Utwory kameralne

• Kwintet dęty (1977),
• Lasciatemi vibrate na 3 perkusje (1978),
• Kwartet smyczkowy (1982); wyk. „Warszawska Jesień” 1984, 1990,
• Canzona da sonar na zespół instr. dawnych (1983),
• Kwartet obojowy (1984),
• Arpeggione na skrzypce i gitarę (1986),
• Trio sonata na akordeon, gitarę i wibrafon (1986),
• Micrologus na akordeon i zespół instr. dawnych (1987),
• Differencias na zespół instr. dawnych (1988),
• Konzertstück na wiolonczelę i fortepian (1995),
• Baila na saksofon, akordeon i kontrabas (2000),
• Scherzonata na trąbkę i fortepian (2001),
• Der Ring et Melisande na trio fortepianowe (2003),
• Korean Trails na klarnet, wiolonczelę i fortepian (2010),
• Ensaladas na kwintet dęty blaszany (2012),
• Musica florea na flet, wiolonczelę i klawesyn (2013).

Utwory na instrumenty solowe

• Kronos na kontrabas (1984),
• Cadenza na rożek angielski (1986),
• Tabulatura na organy (1988),
• Glenn Gould in memoriam na fortepian (1990),
• Pezzo per chitarra (1990),
• Serenada na 10 fortepianów (1991),
• Choralvorspiele na obój (1997),
• Sonata w pięciu częściach na fortepian na 4 ręce (2000),
• Oh, Scottie!, ragtime na 2 fortepiany na 8 rąk (2002),
• Sześć fantazji na flet solo (2004),
• Sonata na klawesyn (2008),
• Rain, Steam and Speed (after Turner) na fortepian (2013).

Utwory wokalne

• Agnus Dei per coro misto a sei voci a cappella (1978); wyk. „Warszawska Jesień” 1983,
• Assumpta est Maria, motet na sopran, alt i chór mieszany (1985),
• Jakie to łatwe!, wariacje w formie otwartej (ok. 200 utworów) na chór dziecięcy a cappella (1991),
• Jubilate Deo, psalm na chór mieszany a cappella (1994),
• Trzy kolędy łacińskie na chór mieszany a cappella (1994).

Utwory wokalno-instrumentalne

• Ecclesiaes, oratorium na recytatora, solistów, chór i orkiestrę (1980),
• Shir Tachnunim. Psalmy błagalne na chór męski, instr. dęte blaszane i perkusję; sł. w jęz. hebrajskim (1981),
• Salve Regina na chór chłopięcy/ żeński i organy (1981),
• Cztery poematy „In memoriam Tadeusz Baird” na sopran i zespół kameralny; sł. H. Poświatowska (1985),
• I Symfonia na chór i orkiestrę; sł. ze Starego Testamentu (1987),
• Dulci Sono melodiae na baryton i organy (1987).

Utwory elektroniczne

• Paralipomenon na taśmę (1988); wyk. „Warszawska Jesień” 1988,
• ZIG-ZAG na perkusję i taśmę (1988),
• Soundcruncher/ Dźwiękojad na aktora i taśmę; sł. kompozytor (1994),
• Weteringschans na saksofon sopranowy i taśmę (1998),
• Fantazja polimorficzna na fisharmonię/ akordeon i taśmę (2000); wyk. „Warszawska Jesień” 2000,
• Entre espejos na harfę i taśmę (2000),
• Ballada na fortepian i taśmę (2002),
• Growl na instr. akustyczne, elektroniczne i komputer (2003),
• La Belle Epoque na media elektroniczne (2009),
• Nostalgia nieskończoności na orkiestrę smyczkową i taśmę (2010),
• Preludia multimedialne na dźwięki elektroniczne i wideo (2012).

Utwory sceniczne

• Wielki Nikt, opera kameralna dla dzieci; libr. Lech Terpiłowski (1991).

---

Oceń: Edward Sielicki

---