Aleksander Zbigniew Skarżyński, urodzony 27 października 1922 roku w Warszawie, to postać wyjątkowa w polskiej historii. Zmarł 11 listopada 2007 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek zarówno w sferze naukowej, jak i publicznej.
Był notable historykiem, który wniósł istotny wkład w badanie dziejów Polski. Ponadto, jego działalność jako działacza komunistycznego oraz urzędnika państwowego miała znaczący wpływ na życie polityczne kraju w trudnych czasach powojennych.
Życiorys
Młodość
Aleksander Skarżyński przyszedł na świat w stolicy Polski, Warszawie, w rodzinie Antoniny i Antoniego Skarżyńskich. W jego wczesnych latach, od lutego 1940 roku aż do marca 1941, był uczniem Zakładów SOLVIS w Warszawie. W okresie od czerwca 1941 roku do 1 sierpnia 1944 roku, w czasie II wojny światowej, pracował jako robotnik w Elektrowni Warszawskiej. Po wojnie, do października 1947 roku, był zatrudniony w stacji PKP, która mieściła się w Stargardzie Szczecińskim.
Działalność publiczna
Po zakończeniu wojny, 18 marca 1945 roku, przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Następnie, od 2 października 1947 roku do 24 kwietnia 1948 roku, był II sekretarzem Komitetu Powiatowego PPR w Stargardzie Szczecińskim. Później, aż do października 1948, pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Powiatowego w Choszcznie. W wyniku zjednoczenia PPR z Polską Partią Socjalistyczną, Skarżyński stał się członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W 1949 roku zakończył edukację w Centralnej Szkole Partyjnej PZPR, gdzie od lipca 1949 do września 1957 roku zajmował się dydaktyką. Następnie, do lipca 1963 roku, pracował jako adiunkt w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR. W styczniu 1953 roku uzyskał tytuł absolwenta Uniwersytetu Warszawskiego. Na podstawie rozprawy dotyczącej Politycznych przyczyn Powstania Warszawskiego 1944, w dniu 25 czerwca 1960 roku, obronił pracę doktorską w WSNS.
Od 1 sierpnia 1963 roku pracował w Urzędzie do Spraw Wyznań, gdzie przez pewien czas pełnił funkcję wicedyrektora, a od stycznia 1967 roku do maja 1974 roku był kierownikiem. W międzyczasie, w maju 1971 roku, otrzymał też tytuł podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów.
Funkcję dyrektora Naczelnego Zjednoczenia Wydawnictw sprawował od 17 czerwca 1974 roku do 31 grudnia 1981 roku.
Śmierć i pogrzeb
Aleksander Skarżyński odszedł z tego świata 11 listopada 2007 roku. Po mszy odprawionej na jego cześć w kościele św. Jozafata Kuncewicza, został 19 listopada pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze C19-V-6.
Publikacje
Autorska twórczość Aleksandra Skarżyńskiego obejmuje różnorodne publikacje oraz artykuły, które miały znaczący wpływ na badania historyczne.
Wśród jego dzieł wyróżniają się niektóre pozycje książkowe, w tym:
- Powstańcza Warszawa w dniach walki (Książka i Wiedza, Warszawa 1965),
- Polityczne przyczyny powstania warszawskiego (Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1974).
Przypisy
- a b c d e f g h i Informacje w BIP IPN. [dostęp 13.10.2022 r.]
- Miejsce pochówku. [dostęp 13.10.2022 r.]
- Skarżyński, Aleksander. bn.org.pl. [dostęp 13.10.2022 r.]
- Nekrolog, „Gazeta Stołeczna” dodatek w „Gazecie Wyborczej” z 16.11.2007 r., s. 34
- Friszke 2010, s. 14.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Józef Beck | Marian Piotrowski | Marek Wielgus | Krzysztof Tuduj | Wojciech Grochowski | Marek Trochim | Joanna Erbel | Karol Gzyl | Witold Nieduszyński | Zofia Zakrzewska | Jerzy Kasprzak | Grzegorz Kostrzewa-Zorbas | Tomasz Chłoń | Jacek Sasin | Władysław Remigiusz Krzaczyński | Andrzej Jagusiewicz | Krzysztof Boczarski | Patryk Wild | Tomasz Aleksander Potocki | Małgorzata Galińska-TomaszewskaOceń: Aleksander Skarżyński