W iktor Biały, znany również pod pseudonimami „Julian” oraz „Węgliński”, to postać zasługująca na szczególną uwagę w historii polskiego ruchu komunistycznego. Urodził się 18 grudnia 1889 roku w Warszawie, a swoją działalność na rzecz idei komunistycznych prowadził przez wiele lat, wnosząc istotny wkład w ten ruch.
Jego życie zakończyło się tragicznie 3 sierpnia 1924 roku, kiedy to Biały zmarł w swoim rodzinnym mieście, Warszawie. Był nie tylko działaczem, ale również wykwalifikowanym ślusarzem, co pokazuje, jak zróżnicowane było jego zaangażowanie w życia społeczne i polityczne swoich czasów.
Życiorys
W 1920 roku Wiktor Biały podjął decyzję o przystąpieniu do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP). W następnych latach, w 1922, awansował na sekretarza Komitetu Dzielnicowego Warszawa-Powiśle. Już w 1923 roku stał się członkiem Komitetu Wojewódzkiego KPRP, co potwierdza jego rosnącą rolę w strukturach partyjnych. Prowadził działalność w warszawskim oddziale klasowego Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce, co stanowiło jego istotny wkład w ruch robotniczy.
W 1921 roku Biały został aresztowany na dwa miesiące, co nie zniechęciło go do aktywności politycznej. We wrześniu tego samego roku uczestniczył w kampanii wyborczej do Rady Kasy Chorych miasta Warszawy. W 1922 roku, podczas obchodów pierwszomajowych, objął czołową pozycję w pochodzie, niosąc sztandar Komitetu Warszawskiego KPRP, co świadczy o jego zaangażowaniu i charyzmie jako lidera.
W czasie kampanii wyborczej do Sejmu jesienią 1922 roku, Wiktor Biały był odpowiedzialny za kolportaż komunistycznych materiałów propagandowych w ramach Związku Proletariatu Miast i Wsi (ZPMiW). W sierpniu 1923 roku odegrał kluczową rolę w organizacji warszawskiej konferencji KPRP, a po jej zakończeniu dołączył do Komitetu Warszawskiego KPRP. Jako uczestnik II Zjazdu KPRP w Bołszewie pod Moskwą, który odbył się od 19 września do 2 października 1923 roku, zdobył cenne doświadczenie w kierowaniu techniką partyjną w Warszawie.
Wiktor Biały był także zaangażowany w współorganizowanie strajku powszechnego w listopadzie 1923 roku, który sparaliżował działalność wielu zakładów przemysłowych w Warszawie. Nieustannie stawiał czoła represjom, będąc kilkakrotnie zatrzymywanym przez policję, lecz dzięki braku dowodów na jego działalność, udawało mu się unikać długotrwałego aresztu.
3 sierpnia 1924 roku miał miejsce wiec poparcia dla strajkującego Zagłębia Dąbrowskiego w Teatrze Powszechnym, gdzie Biały stał się celem zamachu, przeprowadzonego przez bojowy oddział PPS pod dowództwem Rajmunda Jaworowskiego. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie, a Wiktor Biały został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 19A-5-30).
Przypisy
- Encyklopedia Warszawy, PWN Warszawa 1975 r.
- Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny P.G.K.A. Sokołowskiej, Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1968 r., s. 23.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
August Zaleski | Jakub Wolski | Adam Moszczeński | Edward Bugajski | Halina Kuczkowska | Adolf Warski | Tomasz Tywonek | Wacław Barcikowski | Krystyna Skarbek | Władysław Jabłoński (prezydent) | Grzegorz Morawski | Bolesław Jaszczuk | Tomasz Koziński | Elżbieta Radwan | Stanisław Burzyński (komunista) | Marek Hołdakowski | Halina Feliksa Starczewska | Władysław Wincenty Krasiński | Andrzej Olszewski (polityk) | Kryspina StelmowskaOceń: Wiktor Biały