Bolesław Jaszczuk

Polityka i administracja

Bolesław Borys Jaszczuk, ur. 25 października 1913 w Warszawie, zmarł 1 stycznia 1990 w swoim rodzinnym mieście, był postacią o dużym znaczeniu w historii Polski. Był nie tylko inżynierem elektrykiem, ale również działaczem politycznym związanym z ruchem komunistycznym.

W ciągu swojej kariery pełnił wiele ważnych funkcji. Był członkiem Biura Politycznego oraz sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Jego wkład w rozwój energetyki w Polsce można było zaobserwować podczas jego kadencji jako ministra energetyki, która trwała od 1952 do 1956 roku. Następnie, w latach 1956–1957, zajmował stanowisko ministra przemysłu maszynowego.

Jaszczuk był także posłem na Sejm PRL w trzech kadencjach, w tym II, IV oraz V, co asygnowało go jako istotnego gracza na scenie politycznej w tym okresie. Jego działalność jest nierozerwalnie związana z budową nowej, socjalistycznej Polski, a jego osiągnięcia w zakresie energii i przemysłu są nie do przecenienia.

Życiorys

Bolesław Jaszczuk był synem Aleksandra i Olgi. Swoją edukację zakończył w Państwowym Gimnazjum im. Joachima Lelewela w Wilnie, gdzie maturę zdał w 1933 roku. Następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Już w 1933 roku rozpoczął swoją aktywność polityczną jako członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. Po wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku, był aktywnym działaczem Klubu Demokratycznego. W krótkim czasie wziął udział w walkach organizowanych przez Związek Walki Zbrojnej.

W 1942 roku związał się z Polską Partią Robotniczą, a w latach 1942–1943 służył jako jeden z dowódców Gwardii Ludowej. Niestety, w wyniku prześladowań, został uwięziony w niemieckich obozach koncentracyjnych, w tym w Auschwitz i Mauthausen-Gusen.

Po wojnie, w latach 1945–1947 pełnił ważną rolę jako sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PPR w Warszawie. Od maja 1947 do października 1948 zajmował stanowisko wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy, a następnie sprawował urząd wojewody śląskiego aż do maja 1950. W grudniu 1948 roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełniąc początkowo funkcję zastępcy członka Komitetu Centralnego do marca 1959.

W okresie od 6 marca 1952 do 7 lipca 1956 był ministrem energetyki, a następnie do 27 lutego 1957 ministrem przemysłu maszynowego. Po tych wydarzeniach, w latach 1957–1959 sprawował stanowisko zastępcy przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Brał także udział w pracach Sejmu PRL w III, IV i V kadencji. Od marca 1959 roku zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR, gdzie w latach 1963–1970 pełnił funkcję sekretarza odpowiedzialnego za politykę gospodarczą oraz był członkiem Biura Politycznego KC PZPR.

Rok 1971 przyniósł dla niego wykluczenie z partii. W latach 1980–1981 Jaszczuk dzielił się swoimi przemyśleniami na łamach tygodnika Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej „Płomienie”. Pełnił również funkcję ambasadora PRL w Związku Radzieckim w latach 1959–1963 oraz był aktywnym działaczem Naczelnej Organizacji Technicznej i Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Bolesław Jaszczuk zmarł, a jego miejsce spoczynku tocmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie (kwatera C31-tuje-10). Był żonaty z Marią Jaszczukową, z którą wychował syna Bolesława, tak jak i on działającego w Związku Komunistów Polskich „Proletariat”.

Ordery i odznaczenia

Bolesław Jaszczuk, uznawany za wybitną postać w historii kraju, otrzymał wiele prestiżowych nagród i odznaczeń za swoje zasługi.

  • Order Budowniczych Polski Ludowej, przyznany w 1969 roku,
  • Order Sztandaru Pracy I klasy, który otrzymał dwukrotnie, w tym w 1964 roku,
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Krzyż Walecznych,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 17 stycznia 1955 roku,
  • Medal im. Ludwika Waryńskiego, otrzymany w 1986 roku,
  • Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego,
  • Złota odznaka „Zasłużony działacz Związku Zawodowego Górników”, przyznana w 1968 roku,
  • Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, otrzymana w 1967 roku,
  • Odznaka „Zasłużonemu Opolszczyźnie”, nadana w 1968 roku,
  • Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”, który otrzymał w 1969 roku w Związku Radzieckim.

Przypisy

  1. Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 19.07.1969 r.
  2. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, nr 170 z 20.07.1964 r., s. 2.
  3. Krzysztof Łoziński, Sekta komunistów. „Wprost”, nr 1072 z 16.06.2003 r.
  4. Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990. Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 19.
  5. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15.08.1967 r., s. 1–2.
  6. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, nr 5, 07.06.1968 r., s. 2.
  7. Władysław Gomułka uruchomił nową, w pełni zautomatyzowaną doświadczalną kopalnię „Jan”. „Dziennik Bałtycki”, nr 280 z 05.12.1968 r., s. 1–2.
  8. „Życie Partii”, styczeń–marzec 1987 r., s. 20.
  9. Tradycje lewicy patriotycznej w Polsce.
  10. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  11. Euzebiusz Basiński, Polska-ZSRR. Kronika faktów i wydarzeń 1944–1971, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1973, s. 392.

Oceń: Bolesław Jaszczuk

★★★★★
Średnia ocena:4.64 Liczba ocen:22