Wacław Moycho

W 1915 roku uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych z zakresu fizjologii ogólnej i przez dwa lata był asystentem w katedrze fizjologii. W 1918 roku został stypendystą Akademii Paryskiej. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1919 roku, Moycho powrócił do Polski i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Badawczym Środków Żywnościowych. W tym samym czasie został adiunktem w Zakładzie Botaniki Ogólnej SGGW.

W 1928 roku rozpoczął nowy etap zawodowy, przenosząc się do Zakładu Fizjologii Roślin Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie kontynuował współpracę z SGGW, prowadząc wykłady dotyczące fizjologii roślin. W 1932 roku zyskał tytuł naukowy, a jego wykłady z fizjologii roślin oraz mikrobiologii miały miejsce na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie, po pięciu latach, awansował na profesora nadzwyczajnego.

W czasach II wojny światowej, Moycho prowadził wykłady w tajnym Uniwersytecie Warszawskim, angażując się w kształcenie studentów aż do wybuchu powstania warszawskiego. Po wojnie, w czerwcu 1945 roku, przeniósł się do Łodzi, uczestnicząc w organizacji Uniwersytetu Łódzkiego. W nowo powstałej uczelni zajmował się badaniami w dziedzinach mikrobiologii, witaminologii oraz wirusologii, aż do 1960 roku, kiedy przeszedł na emeryturę.

Wacław Moycho był członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Ciechocinku, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.