Stefan Glass

Nauka i edukacja

Stefan Glass, urodzony 29 maja 1895 roku w Warszawie, a zmarły 20 października 1932 w tym samym mieście, był osobą wielu talentów. Był nie tylko matematykiem, ale także poetą, co czyniło go postacią niezwykle wszechstronną w polskim krajobrazie intelektualnym tamtego okresu.

Glass zasłynął ze swojej bliskiej przyjaźni z Witkacym, co dodatkowo podkreśla jego zaangażowanie w życie artystyczne i literackie swojego czasu.

Życiorys

Urodził się jako syn adwokata Jakuba Glassa oraz malarki Aliny z Bondych. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie. Wśród jego kolegów z klasy znajdował się zarówno Gustaw Bychowski, jak i Stefan Srebrny. Po ukończeniu nauki w Warszawie kontynuował studia z matematyki na Uniwersytecie Lwowskim.

Okres I wojny światowej spędził w Włoszech, gdzie miał okazję studiować pod okiem Ulisse Diniego w Pizie. Jego dalsza edukacja prowadziła go do Zurychu, gdzie uczył się u Hermanna Weyla. Po zakończeniu konfliktu wrócił do ojczyzny i podjął pracę jako asystent na Politechnice Warszawskiej, wspierając Juliusza Rudnickiego w jego badaniach.

W 1925 roku uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. W relacjach osobistych przyjaźnił się z Witkacym, dla którego pisał pod pseudonimem „dr Dezydery Prokopowicz”. W jego dziele poświęconym eterowi, traktacie o narkotykach, Stefan Glass zyskał uznanie za swoją wiedzę i wkład.

Witkacy wielokrotnie sportretował Stefana, a pięć z jego prac znajduje się w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Bardziej uzdolniony w literaturze, tłumaczył na polski utwory autorów takich jak Lenormand czy Gide′. Niestety, w 1932 roku zmarł tragicznie w wyniku samobójczej śmierci, otruł się gazem w swojej pracowni.

Stefan Glass został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 113, rządzie 6, miejscu 13. Pośmiertnie opublikowano jego zbiór poezji pod tytułem „Samotna udręka” w 1934 roku, z przedmową autorstwa Floriana Sobieniowskiego.

Życie osobiste Stefana związane było z jego żoną Zofią Minkiewicz (1899–1961), z którą doczekał się trojga dzieci: Ireny (1928–2011), Jerzego oraz Ryszarda (1927–1944).

Publikacje

W dorobku Stefana Glassa znajduje się kilka znaczących publikacji, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy w dziedzinie matematyki oraz literatury. Poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich:

  • „Ku powadze życia” W: Bez przyłbicy. Zbiór prac maturzystów szkół polskich. Warszawa: nakł. Mieczysława Michałkiewicza, 1912, s. 256–303,
  • Sur les géometries de Cayley et sur une géométrie plane particulière. Rocznik Polskiego Towarzystwa Matematycznego 5, ss. 20-36, 1926,
  • Dowód pewnych równości. Mathesis Polska 4 (3-4), s. 51–53, 1928,
  • Samotna udręka. Warszawa: Dom Książki Polskiej, 1934.

Oceń: Stefan Glass

★★★★★
Średnia ocena:4.57 Liczba ocen:14