Stanisław Miszczyk

---

Życiorys

Stanisław Miszczyk był synem szewca Antoniego Miszczyka oraz Józefy z Jagodzińskich. W latach 1920-1927 kształcił się w Warszawskiej Szkole Baletowej. Jego kariera artystyczna zaczęła się rozwijać w 1927 roku, kiedy to występował na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie. Już w kwietniu 1929 roku zyskał angaż w Teatrze Polskim w Katowicach, gdzie pełnił rolę solisty baletu do końca sezonu 1929/1930.

28 kwietnia 1929 roku, w trakcie występu gościnnego z „Halką” w Opolu, Miszczyk został zaatakowany przez bojówkę niemiecką. W kolejnym sezonie 1930/1931 występował w Teatrach Miejskich we Lwowie, po czym odbył dwuletnią służbę wojskową. Po powrocie do Warszawy, włączył się na stałe do zespołu Teatru Wielkiego. Od 1934 roku był cenionym solistą, tańcząc m.in. w roli Franciszka w „Coppélii”. W tym samym roku reprezentował nasz kraj we Wszechsłowiańskim Festiwalu Tańca, który odbył się w Lublanie.

Rok 1935 to czas, kiedy rozpoczął współpracę z zespołem Feliksa Parnella, a także występował w Teatrze Wielka Rewia w Warszawie. W 1936 roku brał udział w olimpiadzie tanecznej w Berlinie. Sezon 1937/38 oznaczał dla Miszczyka kolejny krok w karierze, stając się solistą, a w następnym sezonie pierwszym solistą Polskiego Baletu Reprezentacyjnego. W tym czasie miał okazję występować m.in. w Paryżu w 1937, a także w Cannes, Nicei, Marsylii oraz Lyonie w 1939. W czerwcu 1939 wystąpił podczas Wystawy Światowej w Nowym Jorku.

Podczas II wojny światowej, pomimo trudnych warunków, Miszczyk kontynuował działalność artystyczną, tańcząc na scenach warszawskich teatrów jawnych, takich jak Stara Mewa w 1940 roku. Od 1943 roku do momentu wybuchu powstania warszawskiego pełnił rolę kierownika baletu w Teatrze Miasta Warszawy. Po wojnie, od jesieni 1944 roku, był choreografem w Krakowskim Teatrze Powszechnym. Następnie, w okresie od maja do grudnia 1945, pełnił rolę choreografa oraz kierownika baletu Opery Poznańskiej. W latach 1946-1949 pracował w Operze Śląskiej w Bytomiu, gdzie zainicjował powstanie studiów baletowych.

W 1949 roku Miszczyk powrócił do Warszawy, kierując baletem Opery warszawskiej w sezonach 1949/50-1951/52 oraz ponownie w latach 1955-1959. Następnie, w sezonach 1952/53 i 1953/54, pracował ponownie w Operze Poznańskiej. Był także choreografem i kierownikiem baletu w Operetce warszawskiej w sezonach 1954-1961, a także w Operze Wrocławskiej oraz w Operetce Szczecińskiej.

Jego twórczość obejmowała choreografie dla wielu teatrów, m.in. Operetki Śląskiej w Gliwicach, Operetki Dolnośląskiej, Teatru Wielkiego w Warszawie oraz teatrów dramatycznych, takich jak Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Klasyczny w Warszawie i Teatr Polski w Szczecinie. W sezonie 1968/69 ponownie zasiadł na stanowisku kierownika baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie 1 stycznia 1972 roku zakończył swoją wspaniałą karierę artystyczną.

Pochowany został nacmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 2F, w rzędzie I, grób 15.

Najważniejsze choreografie

Stanisław Miszczyk jest jedną z najbardziej uznawanych postaci w polskim świecie baletowym, a jego choreografie pozostają w pamięci wielu miłośników sztuki. Jego twórczość obejmuje wiele znakomitych dzieł, które wzbogaciły repertuar teatrów baletowych.

• „Jezioro łabędzie” (1953, 1956, 1961),
• „Coppélia” (1963, 1964),
• „Pan Twardowski” (1948, 1951, 1957, 1962, 1965),
• „Swantewit” (1949),
• „Harnasie” i „Serenada” (1951),
• „Bursztynowa panna” (1961),
• „Z chłopa król”,
• „Zabawa w Lipinach” (1954),
• „Mazepa” (1958).

Każda z tych choreografii wykazuje unikalny styl i pomysłowość, co czyni je wyjątkowymi w dorobku artysty. Miszczyk nie tylko przyczynił się do rozwoju baletu w Polsce, ale także pomógł w promocji tego sztuki na międzynarodowej arenie.

Odznaczenia

Stanisław Miszczyk, znany ze swojej wybitnej działalności, otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które są świadectwem jego zasług oraz wkładu w polską kulturę i społeczeństwo. Poniżej przedstawiamy jego wyróżnienia:

• złoty krzyż zasługi (1953),
• krzyż kawalerski orderu odrodzenia polski (1954),
• krzyż oficerski orderu odrodzenia polski (1956).

---

Oceń: Stanisław Miszczyk

---