Rufin Morozowicz to postać, która odcisnęła trwały ślad w polskiej kulturze teatralnej. Urodził się 8 grudnia 1851 roku w Warszawie, gdzie rozpoczął swoją artystyczną karierę, a swoją działalnością wpływał na rozwój polskiego teatru.
Jego życie zawodowe obfitowało w różnorodne osiągnięcia – Morozowicz był nie tylko obdarzonym talentem aktorem, ale również wszechstronnym śpiewakiem oraz uznawanym reżyserem teatralnym. Przez lata swojego zaangażowania w sztukę przyczynił się do wielu znaczących produkcji i ruchów artystycznych w Polsce.
Długoletnia kariera Morozowicza zakończyła się w Milanówku, gdzie zmarł 14 kwietnia 1931 roku. Jego dorobek artystyczny pozostaje inspiracją dla wielu pokoleń twórców teatralnych.
Życiorys
Rufin Morozowicz był polskim aktorem i reżyserem, którego kariera artystyczna rozciągała się na wiele lat, a jego dokonania są niezwykle bogate. Po wydaleniu z warszawskiej Szkoły Dramatycznej z powodu braku zdolności, zadebiutował w 1868 roku w warszawskim teatrze ogródkowym „Tivoli” pod dyrekcją Jana Russanowskiego. W latach 1868–1871 występował w różnych wędrownych zespołach, w tym z Alojzym Bucholtzem oraz Antonim Raszewskim. Później, w latach 1871–1875, grał i reżyserował w zespole Anastazego Trapszy, gdzie wcielił się w wiele pamiętnych ról, między innymi Johna Styxa w operze „Orfeusz w piekle” Jacques’a Offenbacha, a także Bertranda w „Robert i Bertrand, czyli Dwaj złodzieje” Władysława Ludwika Anczyca.
W Krakowie, w latach 1875–1878, występował w takich sztukach jak Balladyna, gdzie grał Grabca, a także w operetkach, w tym w „Pięknej Helenie” i „Zemście nietoperze”. Po okresie funkcjonowania w wędrownym zespole Józefa Texla (1878-1880), kierował swoim własnym zespołem z Feliksem Krotkiem od 1880 do 1881 roku. W październiku 1881 roku wstąpił do zespołu Warszawskich Teatrów Rządowych, gdzie regularnie występował najczęściej w Teatrze Nowym i Małym.
W latach 1887–1890 zyskał uznanie jako reżyser operetki, a jego największym osiągnięciem była inscenizacja „Mikado” Arthura Sullivana. Jego role w tym okresie obejmowały Pagatowicza w „Grubych rybach” Michała Bałuckiego oraz Menelausa w „Pięknej Helenie”. Po zakończeniu pracy jako reżyser, Morozowicz przystąpił do grania w takich produkcjach jak „Sztygar”, „Czar walca” czy „Targ na dziewczęta”. W latach 1915–1922 grał w Teatrze Nowości w Warszawie, a jego kariera sceniczna zakończyła się w Teatrze Messal i Niewiarowskiej między 1926 a 1927 rokiem.
Oprócz działalności na scenie, Morozowicz był także twórcą licznych tłumaczeń sztuk dramatycznych, w tym „Nowa firma” Victoriena Sardou oraz „Wariaci” Édouarda Plouviera. W 1895 roku jego własna sztuka „Cały los” została wystawiona przez Teatr Mały w Warszawie. Razem z żoną Walerią prowadził również wytwórnię perfumów „Perfection” i próbował swoich sił w produkcji dekoracji teatralnych oraz win.
Morozowicz był również ojcem Marii Morozowicz-Szczepkowskiej z drugiego małżeństwa. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskim teatrze.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: ANNA MOROZOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 13.11.2020 r.]
- Waleria Morozowicz - milanowska emancypantka
- Rufin Morozowicz
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Tomash | Maciej Parowski | Maciej Piwowarczuk | Aleksander Michaux | Małgorzata Saramonowicz | Artur Paciorkiewicz | Aniela Wyrwiczówna | Zbigniew Uniłowski | Helena Englert | Mikołaj Cieślak | Małgorzata Zajączkowska | Janusz Kruk | Jan Goliński (1894–1967) | Krystyna Zachwatowicz | Jan Zdrojewski | Piotr Rypson | Emilian Kamiński | Stanisław Bełza | Katarzyna Leżeńska | Andrzej PuczyńskiOceń: Rufin Morozowicz