Piotr Badmajew

---

Życiorys

Rodzina

Ojcem Piotra Badmajewa był Włodzimierz, doceniany lekarz, który miał znaczące relacje z czołowymi politykami II Rzeczypospolitej. Jego matka pracowała jako sekretarka oraz zajmowała się tłumaczeniami. W rodzinie pojawił się także starszy przyrodni brat, Ryszard, który w 1942 roku został aresztowany przez gestapo za pomoc angielskiemu oficerowi, który uniknął niewoli w oflagu. Niestety, zmarł w Kanadzie w latach sześćdziesiątych. Piotr miał również młodsze rodzeństwo, bliźnięta Jerzego i Marię. Jerzy zginął z rąk Niemców w czasie wojny, a Maria odeszła w 2008 roku.

Dzieciństwo i młodość

W okresie przed wybuchem wojny, Piotr uczęszczał do szkoły im. Rodziny Wojskowej przy al. Szucha, gdzie odnosił znakomite sukcesy, nie tylko akademickie, ale również sportowe. Po rozpoczęciu konfliktu zbrojnego, kontynuował edukację w tajnych kompletach, prowadzonych przez Lorentza, gdzie ukończył gimnazjum i zdał małą maturę na miesiąc przed wybuchem powstania warszawskiego. W 1943 roku doświadczył niebezpieczeństwa aresztowania podczas łapanki, lecz na szczęście ocaliła go jego wiara.

W 1941 roku Piotr wstąpił do harcerstwa. Po aresztowaniu brata postanowił się wypisać i zająć jego miejsce w Legii Akademickiej. Złożył przysięgę u „Starży” na rogu Nowego Świata i Chmielnej. Jego dowódcą był Tadeusz Malinowski, znany również jako „Skarbek”. Uczestniczył w licznych szkoleniach oraz akcjach przemycania broni. Zbiórki odbywały się co tydzień na Marszałkowskiej 84, w kameralnym lokalu prowadzonej przez łączniczkę Zosię Woj ciechowską, narzeczoną Jerzego Wiśniewskiego, pseudonim „Prus”. Musztrę prowadzono przy dźwiękach głośnej muzyki z gramofonu, a dozorca budynku był świadom tajnej działalności, co umożliwiało ukrywanie broni w jego przestrzeniach.

Powstanie warszawskie

Alarm dotyczący powstania zainaugurowano 28 lipca. To wtedy Piotr przypadkowo wszedł do kawalerki organizacyjnej, gdzie spotkał kaprala „Skarbka”, który ogłosił rozkaz stawienia się na zebraniu o dwudziestej pierwszej w punkcie zbiorczym na Bielanach. Kolejny alarm miał miejsce 30 lipca, kiedy to Piotr po raz ostatni odwiedził swoje mieszkanie. Wszelkie walki rozpoczęły się oficjalnie 1 sierpnia 1944 roku o siedemnastej. Jego oddział liczył czterdzieści osób, dysponując zaledwie dziesięcioma karabinami, z czego kilka było uszkodzonych. Zajmowali się również zdobywaniem amunicji, a ich głównymi środkami obrony były granaty polskiej produkcji.

Badmajew walczył głównie w rejonie Centralnego Instytutu Fizycznego oraz ul. Kiwerskiej. Dzięki sprytowi udało mu się zdobyć sprawny karabin. Nocą, wspólnie z innymi walczącymi, podjęta została nieudana próba wycofania się w stronę Kampinosu. Piotr prowadził rozpoznania i był aktywnym uczestnikiem regularnych wymian ognia z niemieckimi oddziałami na Bielanach. Czwartego dnia powstania oddział mnóstwo wyruszył w kierunku Kampinosu, a po dotarciu do Sierakowa przeszedł reorganizację, gdzie Badmajew był odpowiedzialny za wyżywienie swojej jednostki. Siódmego sierpnia jego oddział dołączył do zgrupowania pod dowództwem majora „Żubra” w Izabelinie, które przemierzało podwarszawskie miejscowości, oczekując na zrzuty z samolotów alianckich. Piętnastego sierpnia ich oddział powrócił do Warszawy, gdzie dołączyli do obrony Dworca Gdańskiego. Piotr również walczył na Żoliborzu, a czternastego września jego oddział przejął tzw. Olejarnię, a później obsadził ul. Gdańską, którą opuścili trzydziestego września. Ostatecznie ich oddział został rozbity przez Niemców na placu Wilsona. Po kapitulacji zostali wzięci do niewoli, a ich pierwszym miejscem przetrzymywania był Pruszków. Następnego dnia, transportowani wagonami towarowymi, zostali przewiezieni do Altengrabowa pod Magdeburgiem, gdzie przydzielono ich do pracy w cukrowni. W roku 1944 został odesłany do Mosburga, a pod przybranym nazwiskiem Mioduski przebywał w obozie w Pittingu.

Życie po powstaniu

Powojenne życie Piotra Badmajewa przyniosło mu powrót do Polski po wyzwoleniu obozu w Pittingu przez wojska amerykańskie pod koniec 1945 roku. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Łódzkim, które ukończył w 1952 roku. Po uzyskaniu dyplomu otrzymał wezwanie do wojska, lecz ze względu na swoją przeszłość związaną z AK, został odrzucony. Następnie pracował w szpitalu w Garwolinie-Sulbinach, a później zdobył specjalizację w chirurgii ogólnej II stopnia. W latach 1962–1964 pracował w szpitalu w Kanadzie, po czym osiedlił się w Szwajcarii, a następnie w USA, gdzie obecnie mieszka na Long Island. W 2024 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Piotr Badmajew

---