Marian Rybicki

Polityka i administracja

Marian Ksawery Rybicki, urodzony 11 lutego 1915 roku w Warszawie, a zmarły 15 lutego 1987 roku w tym samym mieście, był polskim prawnikiem oraz politykiem związanym z komunistycznym systemem władzy. Jego kariera obejmowała wiele istotnych ról, w tym funkcję posła na Sejm PRL przez trzy kadencje (I, II i III), co nadało mu duże znaczenie w ówczesnej politycznej rzeczywistości.

Rybicki pełnił również funkcję sekretarza Rady Państwa w latach 1952–1956, co świadczy o jego bliskiej współpracy z ówczesnym reżimem. W kolejnych latach został prokuratorem generalnym (1956–1957), a później przez wiele lat zajmował stanowisko ministra sprawiedliwości, sprawując tę funkcję od 1957 do 1965 roku, co było kluczowe dla polskiego systemu prawnego tamtej epoki.

Życiorys

Marian Rybicki, syn Franciszka i Marii, był wybitnym polskim prawnikiem i politykiem. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim w 1937 roku. W 1967 roku obronił doktorat z nauk prawnych, a od 1965 roku pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego. W 1976 roku zdobył tytuł profesora zwyczajnego nauk prawnych, co potwierdziło jego znaczącą rolę w dziedzinie prawa.

Przed wybuchem II wojny światowej, Rybicki pracował w zarządzie miejskim w Łodzi, a w trakcie okupacji niemieckiej aktywnie brał udział w działalności konspiracyjnej. W latach 1944–1945 został zmuszony do pracy przymusowej w Niemczech. Po wojnie, w latach 1945–1947, pracował w Wydziale Prawnym Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej. To właśnie wtedy przygotowywał wnioski ułaskawieniowe do podpisu prezydenta RP Bolesława Bieruta. W 1947 roku objął stanowisko dyrektora Biura Prawnego Kancelarii Sejmu.

Rybicki był politykiem związanym z Polską Partią Socjalistyczną, a także uczestniczył w działalności krótko działających Partii Socjalistycznej i Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1947–1948 zasiadał w Radzie Naczelnej PPS, a od 1948 roku był członkiem Centralnego Komitetu Wykonawczego oraz kierownikiem Wydziału Szkoleniowego CKW PPS, a także zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Socjalistycznego”. Połączenie PPS z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą w 1948 roku umożliwiło mu kontynuację kariery politycznej, stając się członkiem Komitetu Centralnego w latach 1948–1968 oraz Biura Organizacyjnego KC PZPR w latach 1948–1954.

W 1949 roku krótko kierował Wydziałem Samorządowo-Administracyjnym KC PZPR, a następnie do 1950 roku był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. W okresie tym zaliczany był do grupy byłych członków PPS związanych z „puławianami”, którzy walczyli o wpływy w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych. W latach 1950–1952 pełnił funkcję szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej oraz Kancelarii Rady Państwa, a w latach 1952–1956 jako pierwszy sekretarz Rady Państwa.

W latach 1956–1957 Rybicki był prokuratorem generalnym, a od 1957 do 1965 roku sprawował stanowisko ministra sprawiedliwości. Po zakończeniu kariery politycznej w 1965 roku związał się z Polską Akademią Nauk, gdzie został profesorem w Instytucie Nauk Prawnych, który później zmienił nazwę na Instytut Państwa i Prawa. Rybicki był również zastępcą dyrektora tej instytucji.

W latach 1967–1983 pełnił rolę sekretarza Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W przeszłości zasiadał w Sejmie PRL na I, II oraz III kadencji w latach 1952–1965. Angażował się również w działalność Zespołu ds. Pojednawstwa Społecznego, który działał przy Radzie Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego.

Marian Rybicki był mężem Zofii z Księżopolskich (1912–1994). Zmarł 20 lutego 1987 roku, a jego pogrzeb odbył się na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B31-tuje-7). W jego ostatniej drodze udział wzięli m.in. prezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, prof. Henryk Jabłoński, oraz pierwszy prezes Sądu Najwyższego, prof. Włodzimierz Berutowicz.

Ordery i odznaczenia

Marian Rybicki, wyróżniony licznymi nagrodami i medalami, posiada bogaty dorobek w zakresie odznaczeń państwowych. Oto niektóre z nagród, które uzyskał:

  • Order Sztandaru Pracy I klasy, przyznany dwukrotnie, w tym w 1964 roku,
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany 22 lipca 1952 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 11 lipca 1946 roku,
  • Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, otrzymana w 1967 roku.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  2. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 10.03.1967 r., s. 2.
  3. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20.07.1964 r.
  4. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1149 („za zasługi w pracy zawodowej”).
  5. M.P. z 1946 r. nr 12, poz. 30 („za działalność konspiracyjną w okresie okupacji”).
  6. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.

Oceń: Marian Rybicki

★★★★★
Średnia ocena:4.48 Liczba ocen:8