Aleksander Henryk de Rosset

---

Życiorys

Urodzili się jako synowie Ottona Aleksandra (1826–1900) i Marii Ludwiki, pochodzącej z rodziny Weychertów, noszącej herb Weycher. Swoją edukację rozpoczął w Szkole Realnej w Nowozybkowie, a następnie w latach 1883–1894 podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Ryskiej. W trakcie tego okresu wstąpił do akademickiej korporacji Arkonia, gdzie miał zaszczyt pełnić liczne funkcje, między innymi Oldermana oraz prezesa Stowarzyszenia.

Równocześnie był Prezesem Koła Delegatów, co odpowiadało dzisiejszemu Senatowi Studenckiemu Politechniki Ryskiej. Warto zauważyć, że jego działalność nie ograniczała się tylko do życia akademickiego. Publikował wiele artykułów poruszających zagadnienia społeczno-ekonomiczne w czasopismach takich jak „Dziennik Łódzki”, „Kraj” czy „Gazeta Polska”. Pod jego redakcyjnym kierownictwem powstała „Wspomnienie o 10-letniej działalności Korporacji Arkonia”, które stanowiło pamiątkę dla przyszłych pokoleń.

W 1890 roku rozpoczął kierowanie budową browarów, a wkrótce potem objął stanowisko dyrektora w Towarzystwie Akcyjnym Fabryki Maszyn „Syrena”. W tym okresie prowadził także własne biuro techniczno-budowlane. Był współzałożycielem oraz aktywnym członkiem Stowarzyszenia Techników, pisząc: „Brak wolności myśli i sumień, brak swobody inicjatywy i czynów musiał odbić się na samej twórczości techników naszych. Niewoli pęta rozerwać, rozbudzić uśpioną opinię, wzniecić zapał dla piękna i dobra, jednym słowem wyzwolić techników i technikę polską, oto jedno ze szczytnych zadań Stowarzyszenia.”

Swoją działalność kontynuował również jako współredaktor pisma „Przegląd Techniczny”, gdzie odpowiadał za najważniejsze aspekty działu krajowego. W 1905 roku został jednym z współzałożycieli Polskiej Partii Postępowej, a w 1916 roku zasiadł w pierwszej Radzie Miejskiej Warszawy. Z kolei w 1918 roku wybrano go do Rady Stanu Królestwa Polskiego, jednak jego prace zostały przerwane z powodu aresztowania przez władze zaborcze.

Będąc reprezentantem Związku Ludowo-Narodowego, znalazł się wśród wybranych do Sejmu Ustawodawczego. W 1919 roku utworzył centrowe Zjednoczenie Mieszczańskie, a w obliczu zagrożenia ze strony bolszewików roku 1920, został powołany do Rady Obrony Państwa. W okresie II RP był m.in. przedstawicielem Grupy Huta Bankowa oraz członkiem Rady Polsko-Francuskiej Izby Handlowej.

W latach 20. XX wieku zainwestował w zakup terenów wokół Lisiego Jaru, pomiędzy Jastrzębią Górą a Władysławowem, gdzie wzniósł piękną willę „Nad Lisim Jarem”, znaną dzisiaj pod nazwą „Rossetówka”. Obok tego z własnych środków zrealizował budowę pomnika upamiętniającego ocalenie króla Zygmunta III Wazy, który zagubił się podczas nieudanej wyprawy do Szwecji. Jednak jego inżynieryjne zaangażowanie nie kończyło się na osobistych projektach – w latach 1929–1931, współpracując z firmami „Jastgór” oraz „Jasne Wybrzeże”, współuczestniczył w budowie nadmorskiego bulwaru z kostki brukowej, łączącego Hallerowo (dzisiejsze Władysławowo) z Jastrzębią Górą.

Życie osobiste inż. Rosseta również miało swoje znaczenie – był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy zaufał Zofii z Benisławskich h. Pobóg (1868–1935), z którą doczekał się trzech synów: Bohdana (1894–1936), Stanisława (1896–1984) oraz Jana. Jego drugą żoną została Anna z Ostrzeńskich, z którą miał syna Szczęsnego.

Po swojej śmierci inżynier został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze Katakumby-182-7, co jest cennym świadectwem jego życia oraz pracy, które pozostawił po sobie.

Ordery i odznaczenia

W życiu Aleksandra Henryka de Rosseta kluczową rolę odegrały różnorodne odznaczenia i nagrody, które świadczą o jego zasługach oraz uznaniu, jakim cieszył się zarówno w Polsce, jak i za granicą.

• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1928 roku,
• odznaka pamiątkowa więźniów ideowych,
• komandor orderu Gwiazdy Rumunii,
• kawaler orderu Legii Honorowej z Francji.

---

Oceń: Aleksander Henryk de Rosset

---