Mieczysław Rogalski

---

Życiorys

Mieczysław Rogalski, syn Ludwika i Antoniny z Sobolewskich, urodził się w czasach, które kształtowały jego przyszłość. Po ukończeniu Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie w 1909 roku, podjął studia na Uniwersytecie w Liège, a następnie na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie. Długą podróż akademicką kontynuował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W roku 1916 rozpoczął swoją karierę zawodową jako nauczyciel w Lublinie, a niebawem został asystentem na nowo utworzonym Uniwersytecie Lubelskim. W czasie I wojny światowej był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, co miało później znaczenie w jego działalności publicznej. W 1919 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie zagranicznej.

W wyniku polsko-sowieckich rozmów w Mińsku, w 1920 roku, został mianowany członkiem Mieszanej Komisji RP oraz RFSRR i USRR ds. repatriacji, gdzie działał do 1923 roku. Jego kariera dyplomatyczna obejmowała stanowiska takie jak sekretarz poselstwa RP w Bukareszcie (1928–1930), wicekonsul w Olsztynie (1932), a następnie konsul i kierownik konsulatu w Kwidzynie (1932-1936) oraz w Ełku (1936–1939).

Okres II wojny światowej przyniósł Rogalskiemu liczne wyzwania. Ponownie znalazł się na Lubelszczyźnie, gdzie kilkukrotnie był aresztowany przez okupanta niemieckiego. W 1944 roku objął stanowisko zastępcy kierownika Resortu Spraw Zagranicznych PKWN, a później dyrektora Departamentu Konsularnego MSZ. Działał także jako poseł Polski Ludowej w Oslo i Reykjavíku w latach 1946–1948.

W latach 1945–1947 pełnił funkcję członka Krajowej Rady Narodowej, gdzie miał wpływ na działalność Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Wyznaniowej i Narodowościowej. Po wojnie, w 1948 roku, podjął pracę jako wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie przekazywał swoją wiedzę kolejnym pokoleniom studentów.

Rogalski aktywnie uczestniczył w działalności politycznej, należąc do Stronnictwa Demokratycznego. W 1944 roku był członkiem jego zarządu tymczasowego, a później zasiadał w zarządzie głównym oraz w tymczasowej radzie naczelnej aż do 1946 roku.

Uchwałą KRN z 3 stycznia 1945 roku został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po śmierci spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 27 wprost, rząd 5, grób 1 i 2.

---

Oceń: Mieczysław Rogalski

---